ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΩΣ ΤΟ ΚΑΤ΄ ΕΞΟΧΗΝ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εισήγηση του Γ. Ι. Σκλαβούνου
Εισήγηση του Γ. Ι. Σκλαβούνου
στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Χορωδιών Κέρκυρας 16/5/2010
Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ
Ο Κίνδυνος είναι μία νέα καταφυγή σε νέου τύπου Μεσσιανικά κηρύγματα. Κίνδυνος είναι μία καταφυγή στην οποία θα αναθέτουμε ξανά σε άλλους την πραγμάτωση των ονείρων και της ευτυχίας μας. Αυτός ο κίνδυνος οφείλεται αφενός στην τρομακτική υπερσυγκέντρωση της έρευνας,της τεχνολογίας, της γνώσης της οικονομίας σ΄ένα παγκόσμιο ολιγοπώλιο, και αφετέρου στην αποξένωση του μέσου Πολίτη από την Υψηλή Τεχνολογία και την αποξένωση της κοινωνίας στο σύνολό της, από κάθε δυνατότητα να ελέγχει και να κατευθύνει, την έρευνα , την τεχνολογία και τις χρήσεις τους. Η τελευταία κρίση απέδειξε για παράδειγμα ότι το Αμερικανικό Τραπεζικό Σύστημα, ελέγχεται από 6 Τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους, ελέγχουν το 70% του Αμερικάνικου Εθνικού Προϊόντος.
Οι αναγκαίες λύσεις, λοιπόν, για την αντιμετώπιση κινδύνων, όπως το λιώσιμο των πάγων, των κλιματικών αλλαγών, η υπαρκτών και ανύπαρκτων κινδύνων, επιδημιών, κ.λ.π. δεν θα αποφασίζονται με δημοκρατικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα. Ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό, πλανητικών διαστάσεων σύστημα διακυβέρνησης, βοηθούμενο και από την παρακμή της δημοκρατίας, θα εμφανιστεί ως αναγκαίο χρήσιμο και επιθυμητό.
Οι πατέρες της Βιώσιμης Ανάπτυξης την όρισαν με έναν από πρώτη θεώρηση πολύ απλό ορισμό. Έναν ορισμό ο οποίος, με προσεκτικότερη ανάγνωση, παρουσιάζει ένα ύψιστης σημασίας, πλέγμα αξιών ζωής. Οι πατέρες της Βιώσιμης Ανάπτυξης όρισαν ως Βιώσιμη Ανάπτυξη, την αντιμετώπιση - ικανοποίηση των αναγκών μιας κοινωνίας, κατά τρόπον ώστε, να μην ακυρώνεται, να μη καθίσταται αδύνατη, η ικανοποίηση αυτών των αναγκών από τις επόμενες γενιές.
Στο βάθος αυτός ο ορισμός προϋποθέτει αλληλεγγύη γενεών. Προϋποθέτει γνώση και σεβασμό στα μέτρα, τους ρυθμούς και τις ισορροπίες της φύσης.
Προϋποθέτει την στράτευση της επιστήμης και της τεχνολογίας σε αυτή την κατεύθυνση Προϋποθέτει πολιτική και διακυβέρνηση βιώσιμης ανάπτυξης, προϋποθέτει πολιτισμό βιώσιμης ανάπτυξης..
Τι θα ήταν φυσικότερο για το ανθρώπινο είδος, από το να έχει συνείδηση είδους, να ενδιαφέρεται να φροντίζει, για την συνέχισή του, για την διασφάλιση των αναγκαίων όρων και συνθηκών, για την επιβίωση των απογόνων του, των επερχόμενων γενιών. Δηλαδή ο πυρήνας της Βιώσιμης Ανάπτυξης, το Μοντέλο της Βιώσιμης Ανάπτυξης, αποκαλύπτεται ομόκεντρο με αυτό της Χορωδίας.
Η Βιώσιμη Ανάπτυξη, λοιπόν, προϋποθέτει έναν πολιτισμό αλληλεγγύης, ανάμεσα στις ανθρώπινες γενιές.
Το πρώτο Μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι: Μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει στο επίπεδο ενός πολιτισμού αλληλεγγύης γενεών, όταν σήμερα ζει, σ΄ ένα γενικευμένο πόλεμο, όλων εναντίον όλων, όταν ορίζει τον εαυτό του, όταν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, ως απεριόριστο επιθυμητή και καταναλωτή, έτσι όπως τον όρισαν οι άγγλοι ωφελιμιστές και τον επέβαλε η Αγγλοσαξονική παράδοση; Όταν δεν μπορεί να έχει ανθρώπινη αλληλεγγύη μέσα στην ίδια τη γενιά του;
Το Μοντέλο της χορωδίας:
Ο Άνθρωπος. Αυτός ο Μικρός και ο Μέγας. Ο άνθρωπος της Αλαζονείας, του Ναρκισσισμού, της έλλειψης μέτρου και της υπερβολής στις επιθυμίες και τις ανάγκες του, είναι και ο άνθρωπος της Τέχνης. Είναι και ο Εραστής της Ομορφιάς, ο Εραστής του Μέτρου, του Ρυθμού, της Αρμονίας, είναι ο άνθρωπος της Χορωδίας :
O ΄ Άνθρωπος της έλλειψης σεβασμού στους Νόμους της Φύσης, της έλλειψης σεβασμού στις ισορροπίες της Φύσης, ο άνθρωπος της ΥΒΡΕΩΣ, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με τη ΝΕΜΕΣΗ, που ενέχεται στη συμπεριφορά του. Με τη ΝΕΜΕΣΗ που επέρχεται ως αναγκαίος καρπός, ως ενδελέχεια αυτής της συμπεριφοράς του: Αν η Τέχνη μπορεί να καταστεί Δύναμη Κοινωνικής Αλλαγής( και πιστεύω ότι μπορεί) τότε το μοντέλο της χορωδίας, μπορεί να καταστεί πηγή έμπνευσης για την αναγέννηση του θνήσκοντος συμμετοχικού μας πολιτισμού. Το ήθος , η παιδεία και η κουλτούρα της Χορωδίας, μπορούν να αποτελέσουν τις μήτρες για την νέα παιδεία, τη νέα θεωρία και Πράξη για την αναγκαία αναγέννηση και ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας και των θεσμών της.
Εννοώ την Χορωδία, ως την καλύτερη δυνατή έκφραση του συμμετοχικού μας πολιτισμού, ως την καλύτερη εκδήλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.
Ο χορωδός ασφαλώς δεν είναι Συνθέτης, ασφαλώς δεν είναι Μουσουργός. Όμως σε σχέση με το χορωδιακό αποτέλεσμα, ο χορωδός είναι Συν –δημιουργός, Συμμαθητής, Συναθλητής , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΑΔΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απλά , ένας παθητικός καταναλωτής του πολιτιστικού προιόντος.Το πέρασμα απ το επίπεδο του οπαδού, και ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ στο επίπεδο του Συν -δημιουργού, απαιτεί, προϋποθέτει, συνεπάγεται, απόλυτο σεβασμό, Αρχών και Κατευθύνσεων, μιας συμμετοχικής κουλτούρας, ενός συμμετοχικού ήθους.
Η συμμετοχική κουλτούρα, το συμμετοχικό ήθος, δεν είναι το ήθος και η κουλτούρα, του αναχωρητή ασκητή, του αθλητή των ατομικών αθλημάτων.
Η άσκηση στη συμμετοχική κουλτούρα, η συμμετοχική άσκηση, η καλλιέργεια, του συμμετοχικού ήθους, σημαίνει, προϋποθέτει και συνεπάγεται, τη συνείδηση του γεγονότος ότι:
- Ο συναθλητής δεν είναι εχθρός, δεν είναι αντίπαλος. Προϋποθέτει τη συνείδηση του γεγονότος, ότι η βελτίωση των ατομικών επιδόσεων του συναθλητή δεν μας απειλεί, αντίθετα μας ωφελεί.
- Στο συμμετοχικό άθλημα, το έπαθλο δεν καταχτιέται με την βελτίωση της ατομικής επίδοσης , αλλά με την βελτίωση της συνολικής, ομαδικής επίδοσης.
Η πειθαρχία της χορωδίας δεν είναι η πειθαρχία της εξωτερικής επιβολής, δεν είναι υποταγή σε ξένη θέληση.
Η πειθαρχία της χορωδίας είναι καρπός της επίγνωσης ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα , είναι δυνατό και πραγματοποιήσιμο μόνο με συγκεκριμένα μέσα με συγκεκριμένους τρόπους με συγκεκριμένη άσκηση
- Κινητήρια δύναμη, γενεσιουργός αιτία σ΄αυτή τη πειθαρχία, είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Είναι η χαρά και η απόλαυση της συνδημιουργίας, Είναι η χαρά και η απόλαυση της συνδημιουργίας, ως διαδικασίας. Είναι η εκδήλωση και η απόλαυση της κοινωνικής φύσης του Ανθρώπου. Στον κόσμο της χορωδίας η σχέση του χορωδού με τον εαυτό του εκφράζεται ως αναγκαία συνθήκη επιτυχίας, εκφράζεται ως: αυτοπαρατήρηση , αυτοκυριαρχία, αυτοέλεγχος.
Στον κόσμο της Χορωδίας η σχέση, του χορωδού με τον συνάνθρωπό, αποτελεί επίσης αναγκαία συνθήκη επιτυχίας και εκφράζεται με την αναγκαία επιθυμία του συντονισμού, του συγχρονισμού, της συμπληρωματικότητας. Στη χορωδία, ο σεβασμός του άλλου αποτελεί προϋπόθεση της συμμετοχής.
Στο κόσμο της χορωδίας η διαφορά, δεν αποτελεί αίρεση. Δεν αποτελεί πηγή εχθρότητας και σύγκρουσης . Αποτελεί πρόκληση για συμπληρωματικότητα και συνέργεια.
Το μοντέλο της χορωδίας διδάσκει ότι ο κόσμος μας σε μικρή και μεγάλη κλίμακα γίνεται πλουσιότερος και ομορφότερος την αριστοποίηση της συμμετοχής.
Το μοντέλο της χορωδίας ούτε καταργεί ούτε αποκλείει την ύπαρξη και τη λειτουργία της μειοψηφίας, της αντιπολίτευσης, της διαφορετικής στρατηγικής. Μια ομάδα χορωδών μπορεί να έχει άποψη για την επιλογή του ρεπερτορίου, για την ανάπτυξη της χορωδίας, τη μετατροπή από αντρική σε γυναικεία ή μικτή και για όποιο άλλο θέμα. Η δυνατότητα αυτή δεν σημαίνει και δεν συνεπάγεται κακή συμμετοχή, διαλυτική συμπεριφορά, στη λειτουργία και τη ζωή της χορωδίας. Η ανάδειξη, η διεκδίκηση, η προετοιμασία ενός καλύτερου μέλλοντος δεν πρέπει να περνάει από το χάος. Δεν πρέπει να καταστρέφει το παρόν στο όνομα του μέλλοντος. Το μοντέλο της χορωδίας προτρέπει στη συμμετοχική, δημιουργική αλλαγή στη συμμετοχική δημιουργική αλλαγή. Στο αρμονικό πέρασμα από μια ισορροπία σε μια άλλη. Την ειρηνική μετατροπή μιας μειοψηφίας σε πλειοψηφία ή ακόμα και την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών χορωδιών στον ίδιο χώρο. Ασφαλώς τα ως άνω χρησιμοποιούνται μεταφορικά και δεν αναφέρονται μόνο στο χώρο της χορωδίας.
Το μοντέλο της χορωδίας μπορεί να αποτελέσει καταλύτη αναγέννησης του θεσμού του κόμματος και την μετατροπή του από φορέα δημιουργίας και διαχείρισης οπαδών σε φορέα προσωπικής και συλλογικής ανάπτυξης των μελών του, σε ζύμη κοινωνικής αλλαγής.
(Συνεχίζεται)
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου