ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΩΣ ΤΟ ΚΑΤ΄ ΕΞΟΧΗΝ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εισήγηση του Γ. Ι. Σκλαβούνου
στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Χορωδιών Κέρκυρας 16/5/2010
Ο τίτλος της εισήγησής μου είναι νομίζω αποκαλυπτικός του περιεχομένου και της στόχευσής της. Δεν είμαι μουσικός. Σέβομαι όμως τις Μούσες και επικαλούμαι τη βοήθεια τους. Ιδιαίτερα σε περιστάσεις όπως η σημερινή, όταν παίρνω το θάρρος να απευθυνθώ σε χορωδούς και να μοιραστώ μαζί τους τις σκέψεις μου για την ύψιστη σημασία της Χορωδίας ως Μοντέλου Ανθρώπινης Κοινωνικής και Οικονομικής Ανάπτυξης. Ασφαλώς η επιλογή του θέματός μου δεν είναι τυχαία: Η επιλογή αυτή αποτελεί καρπό της επίγνωσης της βαθύτατης κρίσης που διαποτίζει το συμμετοχικό μας πολιτισμό, και τους συμμετοχικούς θεσμούς της κοινωνίας μας στο σύνολό τους. Από το επίπεδο της οικογένειας στο επίπεδο του συνδικάτου, των επαγγελματικών φορέων, των κομμάτων, των κοινοβουλίων και αυτού του Ο.Η.Ε., ο συμμετοχικός πολιτισμός νοσεί βαθύτατα.
Η ιδιοτέλεια, η αυθαιρεσία, η βία, η υποκρισία, στις διεθνείς σχέσεις, στη διεθνή οικονομία, την κοινωνία είναι ο κανόνας. ( Αυτόs ο κανόνας δεν είναι κανόνας της χορωδία.) Ο αντικοινωνικός εγωκεντρισμός, ο ετσιθελισμός, η καθολική έλλειψη σεβασμού στον άλλο, η σε κάποιες Αρχές, χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας, με τρόπο που καθιστούμε το βίο « αβίωτο», ο καθένας για τον άλλο, όλοι μαζί για τα παιδιά μας. ( Αυτός δεν είναι ο κόσμος της χορωδίας.) Νόμος της σύγχρονης κοινωνίας η ανομία. Η έλλειψη σεβασμού σε κάθε μέτρο, σε κάθε όριο, σε κάθε Νόμο και νομιμότητα. Η κοινωνία μας φέρει καταχρηστικά το όνομα κοινωνία. Είναι μία κοινωνία χωρίς ιερό και όσιο. Αρνούμαστε να κατανοήσουμε το βάθος της κρίσης που διέρχεται η τοπική, η εθνική, και Παγκόσμια Οικονομία. Αρνούμαστε να δούμε τα γενεσιουργά αίτια της κρίσης γι΄αυτό και δεν μπορούμε να δώσουμε λύσεις, παρά μόνο να μιλάμε γι΄αυτές. Αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι ο κυρίαρχος πανανθρώπινος πολιτισμός, το Διεθνές Δίκαιο, οι Θεσμοί της Παγκόσμιας έννομης Τάξης , όπως ο Ο.Η.Ε., το Συμβούλιο Ασφαλείας, δεν παρέχουν καμία Ασφάλεια στην Ανθρωπότητα. Δεν προλαμβάνουν, δεν αντιμετωπίζουν κρίσεις, αλλά μάλλον συμμετέχουν στην δημιουργία κρίσεων. Ο κυρίαρχος πολιτισμός μας, η κυρίαρχη ηθική στις Διεθνείς Σχέσεις, στο Διεθνές Δίκαιο, δεν διασφαλίζουν, δεν υπερασπίζονται, την ισονομία, την ισηγορία, την ισοπολιτεία, των λαών, εθνών και πολιτισμών. Απλά λειτουργούν για να νομιμοποιήσουν, την αυθαιρεσία των εκάστοτε ισχυρών. Αντί του Ο.Η.Ε. Τις αποφάσεις τις παίρνουν φορείς όπως οι G7 ή οι G 20…
Η ιδιοτέλεια, η αυθαιρεσία, η βία, η υποκρισία, στις διεθνείς σχέσεις, στη διεθνή οικονομία, την κοινωνία είναι ο κανόνας. ( Αυτόs ο κανόνας δεν είναι κανόνας της χορωδία.) Ο αντικοινωνικός εγωκεντρισμός, ο ετσιθελισμός, η καθολική έλλειψη σεβασμού στον άλλο, η σε κάποιες Αρχές, χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας, με τρόπο που καθιστούμε το βίο « αβίωτο», ο καθένας για τον άλλο, όλοι μαζί για τα παιδιά μας. ( Αυτός δεν είναι ο κόσμος της χορωδίας.) Νόμος της σύγχρονης κοινωνίας η ανομία. Η έλλειψη σεβασμού σε κάθε μέτρο, σε κάθε όριο, σε κάθε Νόμο και νομιμότητα. Η κοινωνία μας φέρει καταχρηστικά το όνομα κοινωνία. Είναι μία κοινωνία χωρίς ιερό και όσιο. Αρνούμαστε να κατανοήσουμε το βάθος της κρίσης που διέρχεται η τοπική, η εθνική, και Παγκόσμια Οικονομία. Αρνούμαστε να δούμε τα γενεσιουργά αίτια της κρίσης γι΄αυτό και δεν μπορούμε να δώσουμε λύσεις, παρά μόνο να μιλάμε γι΄αυτές. Αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι ο κυρίαρχος πανανθρώπινος πολιτισμός, το Διεθνές Δίκαιο, οι Θεσμοί της Παγκόσμιας έννομης Τάξης , όπως ο Ο.Η.Ε., το Συμβούλιο Ασφαλείας, δεν παρέχουν καμία Ασφάλεια στην Ανθρωπότητα. Δεν προλαμβάνουν, δεν αντιμετωπίζουν κρίσεις, αλλά μάλλον συμμετέχουν στην δημιουργία κρίσεων. Ο κυρίαρχος πολιτισμός μας, η κυρίαρχη ηθική στις Διεθνείς Σχέσεις, στο Διεθνές Δίκαιο, δεν διασφαλίζουν, δεν υπερασπίζονται, την ισονομία, την ισηγορία, την ισοπολιτεία, των λαών, εθνών και πολιτισμών. Απλά λειτουργούν για να νομιμοποιήσουν, την αυθαιρεσία των εκάστοτε ισχυρών. Αντί του Ο.Η.Ε. Τις αποφάσεις τις παίρνουν φορείς όπως οι G7 ή οι G 20…
Η καθολική κρίση αιτία καθολικού συμβιβασμού παραίτησης ή καθολικής δημιουργικής ανατροπής…Συνηθίζεται και συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τη γενικότερη και καθολική κρίση ως συγγνώμη, ως δικαιολογία, για τον δικό μας προσωπικό συμβιβασμό. Στον κόσμο της χορωδίας δεν υπάρχει μετάθεση ευθυνών. Υπάρχει υπεύθυνη και προσωπική συμμετοχή.
Ποια ανάταση, ποια ανάσταση, ποια ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο να ζήσουμεκαι να προσφέρουμε όταν η εμπιστοσύνη, η πίστη στο συνάνθρωπο και τις δυνατότητές του έχουν χαθεί; Όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να χτίσουμε σχέσεις αλήθειας, σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αμοιβαίου οφέλους, αμοιβαίας χαράς και ελπίδας, με τον διπλανό, τον συνάνθρωπο;;
Ζούμε αναπαράγοντας, βαθαίνοντας, τον φαύλο κύκλο της απαξίωσης της κοινωνικής μας ζωής, του συμμετοχικού μας πολιτισμού, της κοινωνικής μας ΦΥΣΗΣ των συμμετοχικών μας θεσμών του κόμματος, του κοινοβουλίου.
Ζούμε σε μια εποχή τραγικών αποκαλύψεων και αδήριτης ανάγκης, ριζικών, βαθύτατων, πολιτισμικών αλλαγών. Ανάγκης βαθύτατων ριζικών αλλαγών στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τον συνάνθρωπο, την κοινωνία, την πόλη την πολιτική.
Δεν ζούμε απλά μια κρίση διαχείρισης, μια κρίση αναπτυξιακού μοντέλου, μια κρίση διαχείρισης του Τραπεζικού Συστήματος, την οποία θα αντιμετωπίσουμε με τα εργαλεία που μέχρι σήμερα χρησιμοποιήσαμε. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Την κατάρρευση των θεμελίων ενός πολιτισμικού και πολιτικού Μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας. Ζούμε την κατάρρευση ενός συστήματος αξιών κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.
Η υπόσχεση του Διαφωτισμού ότι θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τον φόβο του Θεού και την υποταγή στον κλήρο, στηρίζοντας την ανθρώπινη μοίρα στην επιστήμη, την τεχνολογία και την πολιτική, κρημνίζεται για δεκαετίες τώρα, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια…
Ποια ανάταση, ποια ανάσταση, ποια ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο να ζήσουμεκαι να προσφέρουμε όταν η εμπιστοσύνη, η πίστη στο συνάνθρωπο και τις δυνατότητές του έχουν χαθεί; Όταν δεν είμαστε διατεθειμένοι να χτίσουμε σχέσεις αλήθειας, σχέσεις εμπιστοσύνης, σχέσεις αμοιβαίου οφέλους, αμοιβαίας χαράς και ελπίδας, με τον διπλανό, τον συνάνθρωπο;;
Ζούμε αναπαράγοντας, βαθαίνοντας, τον φαύλο κύκλο της απαξίωσης της κοινωνικής μας ζωής, του συμμετοχικού μας πολιτισμού, της κοινωνικής μας ΦΥΣΗΣ των συμμετοχικών μας θεσμών του κόμματος, του κοινοβουλίου.
Ζούμε σε μια εποχή τραγικών αποκαλύψεων και αδήριτης ανάγκης, ριζικών, βαθύτατων, πολιτισμικών αλλαγών. Ανάγκης βαθύτατων ριζικών αλλαγών στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τον συνάνθρωπο, την κοινωνία, την πόλη την πολιτική.
Δεν ζούμε απλά μια κρίση διαχείρισης, μια κρίση αναπτυξιακού μοντέλου, μια κρίση διαχείρισης του Τραπεζικού Συστήματος, την οποία θα αντιμετωπίσουμε με τα εργαλεία που μέχρι σήμερα χρησιμοποιήσαμε. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Την κατάρρευση των θεμελίων ενός πολιτισμικού και πολιτικού Μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας. Ζούμε την κατάρρευση ενός συστήματος αξιών κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.
Η υπόσχεση του Διαφωτισμού ότι θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τον φόβο του Θεού και την υποταγή στον κλήρο, στηρίζοντας την ανθρώπινη μοίρα στην επιστήμη, την τεχνολογία και την πολιτική, κρημνίζεται για δεκαετίες τώρα, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια…
Απεδείχθη περίτρανα, ότι δεν υπάρχει ούτε ουδέτερη τεχνολογία ούτε ουδέτερη γνώση. Η τεχνολογία και η γνώση είτε θα είναι εργαλεία υποταγής του ανθρώπου στον άνθρωπο, είτε εργαλεία ανθρώπινης απελευθέρωσης και συναδέλφωσης.
Για να θυμηθούμε τον Προμηθέα Δεσμώτη!Τα Δεσμά του Προμηθέα για το μαρτύριο του , κατασκεύασε ο Θεός της τεχνολογίας (της Καταστολής) ο Ήφαιστος. Το κράτος, η βία και ο Ήφαιστος, οδήγησαν τον Προμηθέα στον Τόπο του Μαρτυρίου. Γνώση λοιπόν και τεχνολογία, χωρίς ηθικές αφετηρίες και στοχεύσεις, είναι επικίνδυνο όπλο στις ανθρώπινες σχέσεις. Απεδείχθη τραγικά ότι το ζητούμενο δεν είναι απλά περισσότερη τεχνολογία και περισσότερη γνώση. Αλλά τεχνολογία ανθρώπινης απελευθέρωσης, γνώση απελευθερωτική και απελευθέρωσης. Οι θεσμοί της Δημοκρατίας, ο θεσμός του κόμματος και του Κοινοβουλίου, βρίσκονται σε βαθειά κρίση και παρακμή.
Η πολιτική δεν αντικατέστησε τους θρησκευόμενους πιστούς, με ΠΟΛΙΤΕΣ. Δημιούργησε το δικό της ιερατείο. Αντί να δημιουργήσει ΠΟΛΙΤΕΣ, αντικατέστησε τους πιστούς της εκκλησίας, με τους πιστούς οπαδούς του κόμματος. Τηλεκατευθυνόμενοι καταναλωτές πολιτικών προϊόντων κατάντησαν οι πολίτες. Η ισηγορία, η ισονομία, η ισοπολιτεία μεταξύ πολιτών, σε τοπικό, εθνικό επίπεδο, αλλά και μεταξύ εθνών σε Διεθνές επίπεδο, αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός. Σήμερα με μια επιστήμη και τεχνολογία, όπλο και εμπόρευμα, με μια πολιτική επάγγελμα, η θεοποίηση του ανθρώπου, της επιστήμης και της πολιτικής, που προσέφερε ο Διαφωτισμός, δεν κατήργησε το φόβο του Θεού και την εξουσία του Κλήρου, αλλά αποξένωσε από κάθε ιερότητα, τη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και τη σχέση του ανθρώπου με την φύση.
΄Ετσι σήμερα η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα ο Δυτικός άνθρωπος, είτε ψάχνει απεγνωσμένα, για μια ΝΕΑ ΠΗΓΗ, δημιουργικής, αναγεννητικής ελπίδας, είτε οδηγείται στην πλήρη παραίτηση. Χωρίς φόβο Θεού, χωρίς αγάπη σε άνθρωπο ή Θεό, χωρίς ελπίδα στην πολιτική, την εμπορευματοποιημένη επιστήμη και τεχνολογία, σαν τους μοιραίους του Βάρναλη περιμένουμε ίσως κάποιο θαύμα…
Η Παγκόσμια στροφή στη Βιώσιμη Ανάπτυξη, αποτελεί την μεγάλη τομή, ανάμεσα στο Χθες και το Αύριο. Αποτελεί την μεγάλη ελπίδα, ή δεν αποκλείεται, μία νέα χίμαιρα, ένα νέο όνειρο ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ.
Για να θυμηθούμε τον Προμηθέα Δεσμώτη!Τα Δεσμά του Προμηθέα για το μαρτύριο του , κατασκεύασε ο Θεός της τεχνολογίας (της Καταστολής) ο Ήφαιστος. Το κράτος, η βία και ο Ήφαιστος, οδήγησαν τον Προμηθέα στον Τόπο του Μαρτυρίου. Γνώση λοιπόν και τεχνολογία, χωρίς ηθικές αφετηρίες και στοχεύσεις, είναι επικίνδυνο όπλο στις ανθρώπινες σχέσεις. Απεδείχθη τραγικά ότι το ζητούμενο δεν είναι απλά περισσότερη τεχνολογία και περισσότερη γνώση. Αλλά τεχνολογία ανθρώπινης απελευθέρωσης, γνώση απελευθερωτική και απελευθέρωσης. Οι θεσμοί της Δημοκρατίας, ο θεσμός του κόμματος και του Κοινοβουλίου, βρίσκονται σε βαθειά κρίση και παρακμή.
Η πολιτική δεν αντικατέστησε τους θρησκευόμενους πιστούς, με ΠΟΛΙΤΕΣ. Δημιούργησε το δικό της ιερατείο. Αντί να δημιουργήσει ΠΟΛΙΤΕΣ, αντικατέστησε τους πιστούς της εκκλησίας, με τους πιστούς οπαδούς του κόμματος. Τηλεκατευθυνόμενοι καταναλωτές πολιτικών προϊόντων κατάντησαν οι πολίτες. Η ισηγορία, η ισονομία, η ισοπολιτεία μεταξύ πολιτών, σε τοπικό, εθνικό επίπεδο, αλλά και μεταξύ εθνών σε Διεθνές επίπεδο, αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός. Σήμερα με μια επιστήμη και τεχνολογία, όπλο και εμπόρευμα, με μια πολιτική επάγγελμα, η θεοποίηση του ανθρώπου, της επιστήμης και της πολιτικής, που προσέφερε ο Διαφωτισμός, δεν κατήργησε το φόβο του Θεού και την εξουσία του Κλήρου, αλλά αποξένωσε από κάθε ιερότητα, τη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και τη σχέση του ανθρώπου με την φύση.
΄Ετσι σήμερα η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα ο Δυτικός άνθρωπος, είτε ψάχνει απεγνωσμένα, για μια ΝΕΑ ΠΗΓΗ, δημιουργικής, αναγεννητικής ελπίδας, είτε οδηγείται στην πλήρη παραίτηση. Χωρίς φόβο Θεού, χωρίς αγάπη σε άνθρωπο ή Θεό, χωρίς ελπίδα στην πολιτική, την εμπορευματοποιημένη επιστήμη και τεχνολογία, σαν τους μοιραίους του Βάρναλη περιμένουμε ίσως κάποιο θαύμα…
Η Παγκόσμια στροφή στη Βιώσιμη Ανάπτυξη, αποτελεί την μεγάλη τομή, ανάμεσα στο Χθες και το Αύριο. Αποτελεί την μεγάλη ελπίδα, ή δεν αποκλείεται, μία νέα χίμαιρα, ένα νέο όνειρο ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου