Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Η πολιτιστική γενοκτονία εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων


Η πολιτιστική γενοκτονία εις βάρος
των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων  
Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Τα τελευταία χρόνια συντελείται στην περιοχή μας (και όχι μόνον), με την ανοχή των ελληνικών αρχών και με την σύμπραξη πολιτικάντηδων πάσης κατηγορίας και επιπέδου, ένα ειδεχθές έγκλημα, που είναι γνωστό σε όσους διαθέτουν στοιχειώδη γνώση και αντίληψη των πραγμάτων ως πολιτιστική γενοκτονία.
 
Υπενθυμίζω ότι ο όρος αναφέρεται κυρίως στην καταστροφή ή σκόπιμη αλλοίωση των άυλων/συμβολικών/πνευματικών στοιχείων της πολιτιστικής παράδοσης ενός πληθυσμού (γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική κ.λπ.), ενώ για την καταστροφή των υλικών στοιχείων (κτήρια αρχιτεκτονικής αξίας, αγάλματα, ναοί, θρησκευτικά λατρευτικά αντικείμενα, πάσης φύσεως έργα τέχνης, βιβλία κ.λπ.) έχει επικρατήσει η χρήση του όρου Βανδαλισμός. Αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα παραδείγματα ώστε να γίνει ευκολότερα κατανοητός ο όρος, στο κράτος του Ισραήλ π.χ. έχουν υπάρξει συχνά καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Σεφαρδιτικής καταγωγής Ισραηλινών από τους Ασκεναζίτες ομοφύλους τους, που κυριαρχούν στην πολιτική, στην δημόσια διοίκηση, στον στρατό, στην καλλιτεχνική ζωή κ.λπ. οι οποίοι περιφρονούν και υποβαθμίζουν σκόπιμα την σεφαρδιτική κουλτούρα, ενώ σε μια άλλη, πιο γνωστή περίπτωση, συχνά διαβάζουμε για καταγγελίες πολιτιστικής γενοκτονίας εις βάρος των Θιβετιανών εκ μέρους του Κινεζικού κράτους με στόχο την εξαφάνιση της θιβετιανής κουλτούρας.

Όπως προαναφέρθηκε, τα ίδια φαινόμενα πολιτιστικής γενοκτονίας παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια εις βάρος των ντόπιων Μακεδόνων Ελλήνων εκ μέρους του Σκοπιανού κράτους και των εδώ ενεργουμένων τους, μεθοδικά, συγκαλυμμένα, παρασκηνιακά και ως συνήθως ύπουλα, με την πρόχειρη και αληθοφανή (για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν το τί συμβαίνει) δικαιολογία της διατήρησης (!) της παράδοσης.

Τα κρούσματα εντοπίζονται:

α. Στην βαθμιαία αλλοίωση του γλωσσικού μας ιδιώματος, με την εισαγωγή λέξεων, εκφράσεων κ.λπ. της κατασκευασμένης σκοπιανής γλώσσας

β. Στην συστηματική εξαφάνιση της παραδοσιακής μας μουσικής και τραγουδιών και την αντικατάστασή τους από σκοπιανά προπαγανδιστικά κατασκευάσματα που «πλασάρονται» σε πανηγύρια των χωριών όπου μετακαλούνται σκοπιανά συγκροτήματα και τραγουδιστές/τραγουδίστριες

γ. Στους τοπικούς χορούς της αυθεντικής μας παράδοσης που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν λόγω της εμφάνισης χορών που διδάσκονται σε τοπικούς πολιτιστικούς Συλλόγους από εισαγόμενους σκοπιανούς χοροδιδάσκαλους ή ακόμα χειρότερα από δικούς μας που «μετεκπαιδεύτηκαν» δωρεάν σε πόλεις των Σκοπίων και μετέφεραν «μοντέρνους» παραδοσιακούς (!) χορούς, σε ένα αποκορύφωμα παραλογισμού.

δ. Στην εισαγωγή «παραδοσιακών» τοπικών ενδυμασιών με την εύκολη δικαιολογία της φθηνότερης τιμής και οι οποίες αντικαθιστούν τις αυθεντικές τοπικές φορεσιές που συχνά ουδεμία σχέση έχουν με τις γνήσιες. Κλασσικό παράδειγμα η τοπική αστική ενδυμασία της Έδεσσας, που χαρακτηρίζεται από σκούρα χρώματα και αποχρώσεις και η οποία αντικαθίσταται σταδιακά από εισαγόμενες φορεσιές με παρδαλά χρώματα, κόκκινο-άσπρο, έντονο ανοιχτό πράσινο, καναρινί (!) κ.λπ.

ε. Στην εισαγωγή ξενόφερτων «εθίμων», που εμφανίστηκαν στην Έδεσσα πρόσφατα από το πουθενά και τα οποία ήσαν παντελώς άγνωστα στην πόλη μας, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διαβόητες «Μέτσκες» (=αρκούδες, ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε), που κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι προωθούν συστηματικά, έχοντας δυστυχώς παρασύρει και αρκετούς καλοπροαίρετους, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι διατηρούν τις τοπικές παραδόσεις!

Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν λόγω μια γενικευμένης άγνοιας, ιδίως των νεωτέρων, οι οποίοι αδυνατούν (για πολλούς και διαφόρους λόγους, η ανάλυση των οποίων εκφεύγει των πλαισίων ενός άρθρου) να αντιληφθούν τι είναι αυθεντικά παραδοσιακό και τι νοηματοδοτεί σε τελική ανάλυση ο όρος «παράδοση» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των πάσης φύσεως και προέλευσης θεραπαινίδων της, του άκρατου καταναλωτισμού, του ασύδοτου χρηματιστηριακού κεφαλαίου των διεθνών τοκογλύφων, των μνημονίων, της σκόπιμης εθνοαποδόμησης, των μεταμοντέρνων «Ιστορικών» τύπου Λιάκου, Ρεπούση, Κουλούρη και Σία και του αμερικανοπροωθούμενου Νεο-Οθωμανισμού. 

Παναγία Μεσονησσιώτισσα

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις και διαπιστώσεις υπήρξε μια αφίσα που κολλήθηκε αφειδώς σε τοίχους και κολώνες και η οποία διαφήμιζε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που έγιναν 7-8 Σεπτεμβρίου στο χωριό Νησί, που, σύμφωνα με την άποψη των διοργανωτών περί πολιτισμού, περιελάμβαναν: «Γεύσεις (προφανώς κουλτουριάρικα σουβλάκια και λουκάνικα), Ζωντανή μουσική (υπάρχει άραγε και νεκρή μουσική;), Χορό (τι είδους χορό δεν γράφει), Λαϊκό γλέντι (αυτή η διατύπωση, δεν ξέρω γιατί, μου φέρνει στο μυαλό εικόνες από τύπους και τύπισσες που έχουν έρθει στο τσακίρ-κέφι ανεβασμένοι στα τραπέζια) και τέλος, το απαραίτητο αλατοπίπερο, Μακεδονική παράδοση (δηλαδή;)». Για το τελευταίο και για όσους δεν κατάλαβαν, κάτω από τον τίτλο Μεσονησσιώτισσα (χωρίς άλλες διευκρινήσεις, αφού ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν, κατά τα μυαλά των διοργανωτών, ποια είναι η Μεσονησιώτισσα) υπάρχει ένας υπότιτλος που γράφει εις άπταιστον (έτσι νομίζουν) σκοπιανή γλώσσα «Μάλα Μπογκουρόιτσα», ό εστίν μεθερμηνευόμενον «Μικρή Παναγία» στα σκοπιανά και «Γειτονιά της Παναγίας» στα ντόπια (πρβλ. γκιούπκα μάλα=γύφτική γειτονιά, μαχαλάς, από παραφθορά της τουρκ. λέξης mahalle=συνοικία, γειτονιά). Και για τους μικρόνοες και αγράμματους σκοπιανολάγνους που θα σπεύσουν να δικαιολογηθούν ότι ο υπότιτλος δεν είναι στα σκοπιανά, αλλά στα ντόπια, τους υπενθυμίζω ότι είμαι ντόπιος, γνωρίζω εντόπικα και επί πλέον αρκετά Βουλγαρικά, άρα και το σκοπιανό γλωσσικό κατασκεύασμα, ώστε να ξεχωρίζω «τα πρόβατα από τα ερίφια», που λένε. Στα ντόπια το επίθετο μικρός, -ή, -ό είναι «μαλέτσκο, -α», στα βουλγάρικα «μάλ’κ, μάλκα, μάλκο» και στα σκοπιανά «μαλ, μάλα, μάλο». Γιατί άραγε δεν αλλάξαν και το «Μπογκουρόιτσα» σε «Μπογκοροντίτσα» όπως ονομάζουν την Παναγία στα βουλγάρικα και στα σκοπιανά; Προφανώς γιατί αυτή είναι η τακτική: Λίγο-λίγο, αργά και σταθερά.

Με λίγα λόγια: Η κατάσταση αρχίζει και ξεφεύγει και κάποτε οι πραγματικοί ντόπιοι οφείλουν να αρχίσουν να ασχολούνται περισσότερο με αυτά τα ζητήματα και όχι να τα εγκαταλείπουν σε κάποια δακτυλοδεικτούμενα άτομα που παριστάνουν τους «φανατικούς» ντόπιους εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα και απολαβές...
ΔΕΕ

Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Pella News" στις 12-9-12

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ


ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Στη πολυσυμμετοχική δημοκρατία, απ' όλα έχει το πανέρι. Κόμματα, κινήματα, σχηματισμούς. Την δόξα δεν εμίσησε κανείς. Και όλοι, μα όλοι τους, θέλουν να μας πουν κάτι, χωρίς όμως να μπορούν.

Κάτι θέλουν να προτείνουν, αλλά προτάσεις δεν ακούγονται. Και αναζητούν ούλοι τους το καλό μας, αλλά δεν ξέρω αν το θέλουν.

Να σας τους επανασυστήσω. Μη μας διαφύγει και κανείς! Και δεν είναι παναθεμάτους και λίγοι! Από εδώ οι πρώην πατριώτες που έχασαν στον δρόμο λίγο από τον πατριωτισμό τους.

Από εκεί οι πρώην ξεπουλημένοι ή ξεπουλητάδες που μπερδεύτηκαν με τους μη ξεπουλημένους ή ξεπουλητάδες και έγιναν ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ρόζ.

Και στη μέση... Καλέ πόσοι είναι τούτοι; Και έχουν και μία μεγάλη αγωνία για το πώς θα μας σώσουν.

Καφενείο η ΕΛΛΑΣ. Περάστε κόσμε. Ένας, ένας και μη σπρώχνεστε. Και αριστεροί και δεξιοί. Και λίγο ή πολύ αριστεροί και δεξιοί. Και σοσιαλιστές και κεντρώοι. Και σοσιαλοκεντροαριστεροί. Και κεντροδεξιοί και ακροδεξιοί. Δεν νομίζω να αφήσαμε κανέναν έξω;

Πολιτικοί αλλάζουν θέσεις γραμμές και παρατάξεις και τα κόμματα ψάχνουν να βρουν μια από δω και μια από εκεί βολικές θέσεις για τις απόψεις τους. Αποφάσεις παίρνονται ή δεν παίρνονται και πάντα ερήμην μας. Πρόσωπα που πριν δυό χρόνια συμφωνούσαν, συνέπρατταν και συνενούσαν στα πάντα, ξαφνικά μας προέκυψαν αθώα! Λέτε αυτό να λέγεται παρθενογέννηση;

Και τελικά ποιος φταίει; Φταίει κάποιος ή για όλα φταίει ο Ανδρέας που δεν φόρεσε προφυλακτικό;

Μήπως είναι καλύτερα να πιστέψουμε πως όλοι οι άλλοι είναι ένοχοι εκτός από αυτούς που μετανόησαν και αναγεννήθηκαν ... σε αθώους;

Γι αυτό μήπως φοριέται τόσο η συγγνώμη τις τελευταίες μέρες;

Πείτε μου όμως κάτι. Όταν κάποιος γαλουχηθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, πόσο εύκολα μπορεί να τον αλλάξει;

Πείτε και κάτι άλλο. Πόσο μπορεί να πονάει ο Κουβέλης για τα εθνικά μας θέματα, αγκαζέ με τη Ρεπούση κι τη Δραγώνα και να μην ξεκαθαρίζει τη θέση του στα περί Μακεδονίας; Πως μπορεί η Κατσέλη και ο Κατσανίδης να μας σώσουν ; Και ο Καμένος τελικά είναι καμένος ή καϋμένος; Δεν έχω να πω λόγο άλλον κανένα για τον Βαγγέλη, για τον Αντώνη, για τη Ντόρα ή τον Καρατζαφέρη. Πιάσε τον έναν και βάρα τον άλλον.

Κάπως έτσι, φτάσαμε να μετράμε 10 κόμματα να διεκδικούν κομμάτι της πίτας στη βουλή. Ούτε φλουρί να είχε αυτή ή πίτα.

Και καλά. Άντε και φθάνουν στη βουλή. Από πού που, ποιος και πως τα έστησε αυτά τα κόμματα;

Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη του λαού; Ή μήπως τόση μεγάλη ήταν η φτώχεια του πολιτικού συστήματος;

Κάποιοι, ένα σιχτίρισμα το έχουν φάει μέχρι και χθες απ’ όλους εμάς. Κάποιοι άλλοι που δεν τα βρήκανε με τους αρχηγούς, αυτοανακηρύχτηκαν αρχηγοί και σωτήρες, αφού πρώτα φρόντισαν να μας ρημάξουν.

Τα μεγάλα κόμματα έχασαν και τον μπούσουλα – ποτέ δεν τον είχαν- αλλά και την οικονομική δύναμη για να συντηρήσουν το σύστημα. Και έτσι βρήκαν τις έσχατες εναλλακτικές λύσεις για να μην κινδυνεύσει το σύστημα. Τα κόμματα, αποκόμματα ή αναχώματα.

Για να ξεσπάσει σε μαλακό μαξιλάρι η οργή του λαού και προπαντός, να μη χαθεί το σύστημα. Δηλαδή μία από τα ίδια, αλλά να μην φαίνεται το ίδιο, ίδια. Στα απελπισμένα μας αυτιά, δεν ξέρω πως σας ακούγονται όλα αυτά. Φοβερά, ή μήπως φοβερά καλά;

Για τους ψύχραιμους της κοινωνικοπολιτικής κρίσης που έχει ξεσπάσει, το θέμα είναι πιο απλό. Πιο ξεκάθαρο.

Το σύστημα καταρρέει. Τελειώνει.

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ. Η μεταπολίτευση χρεωκόπησε.

Τα αποκόμματα είναι το κύκνειο άσμα του συστήματος.

Γι αυτό μετά από τα κόμματα, βάλτε τελεία. Είναι καιρός.

Κρουά-κρουά
ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Ν. ΦΛΩΡΙΝΑΣ
Απρίλιος 2012

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Το αντιμνημονιακό κίνημα, κίνημα αντίστασης


Το αντιμνημονιακό κίνημα, κίνημα αντίστασης


Μόλις πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές επιβεβαιώνονται –σε βαθμό «κακουργήματος»– οι διαπιστώσεις στις οποίες είχαμε προβεί, όταν άνοιγε αυτή η προεκλογική περίοδος. Πως οι εκλογές αυτές αποτελούν την αρχή του τέλους του μεταπολιτευτικού σκηνικού, αποτελούν έναν οδοδείκτη για τις μελλοντικές εξελίξεις και τις προδιαγράφουν, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρουν κάποια σίγουρη εναλλακτική πολιτική πρόταση στο ξεπερασμένο παρελθόν. Όπως τονίζαμε, η κύρια πλευρά τους είναι η διάλυση του παλαιού, μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος.
Η ολική κατάρρευση των καθεστωτικών δυνάμεων, με πρώτο και κύριο τον αρχιτέκτονα της καταστροφής –το κόμμα-σύστημα ΠΑΣΟΚ–, η αδυναμία του ετέρου Καππαδόκη του πολιτικού συστήματος, της Νέας Δημοκρατίας, να αποτελέσει αξιόπιστη λύση, έστω στα πλαίσια του, ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η διάχυτη αγανάκτηση,  δίνουν τον τόνο αυτών των εκλογών.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πια: Το καθεστώς αποσυντίθεται και καταρρέει και όλοι οι εκπρόσωποί του διασύρονται ανοιχτά μπροστά στα μάτια μας.

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ
Πρώτα και κύρια ξεφτίζουν αμετάκλητα το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος, που αγωνίζονται να πιάσουν το 15%, έχοντας καταντήσει ένας περιφερόμενος θίασος-μαγνήτης αποδοκιμασιών και διαπομπεύσεων. Μαζί τους είναι μόνον το Σύστημα, το συγκρότημα Λαμπράκη, το Mega και τα λοιπά μέσα της κατοχικής προπαγάνδας, τα οποία δίνουν ρεσιτάλ γκεμπελισμού, μήπως και καταφέρουν να τους συγκρατήσουν από τη διάλυση. Και όμως! Όπου σταθούν και όπου βρεθούν διαπομπεύονται, γιουχάρονται και ξεφωνίζονται, γεγονός που είναι απολύτως φυσιολογικό, και ίσως λίγο αν φανταστεί κανείς το κακό που έχουν κάνει σ’ αυτόν τον τόπο. Ο κύβος έχει ριφθεί και τα πράγματα είναι καθαρά και ξάστερα: Το ΠΑΣΟΚ έχει διαπράξει ύψιστο πολιτικό έγκλημα, και κανείς δεν πρόκειται να ησυχάσει εάν όλοι αυτοί οι κύριοι, με πρώτους και καλύτερους τον Γιωργάκη και τον Παπακωνσταντίνου, δεν συναντήσουν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στον Κορυδαλλό, στην πτέρυγα των χουντικών. Το ΠΑΣΟΚ έχει μπει στην τελική φάση της ιστορικής διαδρομής του.

Η απαξίωση του Σαμαρά
Δεύτερον, απαξιώνεται διαρκώς η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Διότι, κάθε μέρα, αποδεικνύεται ότι είναι λίγος και το κόμμα του ελάχιστο. Δέσμιο μιας παρέας γιάπηδων του Κολωνακίου, μέχρι προχθές περιόριζε την προεκλογική του εκστρατεία σε νεοφιλελεύθερους εξυπνακισμούς, έδινε ρεσιτάλ πολιτικής γκάφας και ανέλπιστων δώρων προς τους αντιπάλους του (λέγε με Συμπιλίδη), ενώ, τώρα τελευταία, πανικόβλητο, προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους από τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή με πυροτεχνήματα παλαιοδεξιάς εθνικοφροσύνης.  Έτσι, αντί να καταγγέλλει τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των αριστερών κομμάτων ως συνενόχους του ΠΑΣΟΚ στον μεταπολιτευτικό εκφυλισμό της δημοκρατίας, αντί να τους καταγγέλλει για τον εθνομηδενισμό τους, στρέφεται συλλήβδην κατά των «αριστερών», ανασταίνοντας τους παλαιούς διχασμούς, ενισχύοντας εν τέλει το ΠΑΣΟΚ, τα εξαπτέρυγά του (λέγε με ΔΗΜΑΡ), καθώς και τους πιο εθνομηδενιστικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σαμαράς δεν διαθέτει ούτε πρόγραμμα ούτε σχέδιο και είναι απελπιστικά λίγος απέναντι στις απαιτήσεις των καιρών. Εξάλλου, όλα αυτά είχαν ήδη διαφανεί από την εγκληματική του επιλογή να στηρίξει τον Παπανδρέου, τον Νοέμβριο, όταν αυτός και το κόμμα του κατέρρεαν, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αμφισβήτησης από τους ίδιους τους βουλευτές του. Με την κίνησή του, όχι μόνο έσωσε τον αντίπαλό του και έφερε τον Παπαδήμο – αλλά και μας οδήγησε στο αδιέξοδο-ταφόπλακα του δεύτερου μνημονίου.

Οι θεσμικοί «αντιμνημονιακοί» και τα όρια τους
Τρίτον, οι εκλογές αυτές αναδεικνύουν τη σαφή βούληση του ελληνικού λαού να ενισχύσει έναν ριζοσπαστικό, αντιστασιακό πατριωτισμό. Γι’ αυτό τον λόγο ανεβαίνει ο Καμμένος, παρ’ όλο που το παρελθόν του αποτελεί μείζον μειονέκτημα, γι’ αυτό τον λόγο ενισχύεται και ο Τσίπρας  – παρ’ όλο που το κόμμα-βαρίδι που σέρνει από πίσω του κάνει ό,τι μπορεί για να το αποκρύψει. Για τον ίδιο λόγο επιβιώνει και το ΚΚΕ, ο μηχανισμός του οποίου έχει κηρύξει αυτοδιάλυση. Ιδιαίτερα η άνοδος του Καμμένου και του Τσίπρα συνδέεται με την προσπάθεια αυτών των προσωπικοτήτων να υπερβούν τα παλαιά στεγανά και στερεότυπα του χώρου τους και να ανοιχτούν προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό, άσχετα με τα κίνητρά τους.
Ωστόσο, μένουν και οι δύο στη μέση του δρόμου. Ο Καμμένος, γιατί αυτό το άνοιγμα το συνδυάζει με μια νεοφιλελεύθερη οικονομική και πολιτική αντίληψη, ο δε Τσίπρας γιατί η υπέρβαση που επιχειρεί εξαντλείται περισσότερο σε μια προσωπική ρητορεία και δεν τολμάει να υπερκεράσει τα εθνομηδενιστικά βαρίδια του κόμματός του. Έτσι, αποσιωπά ζητήματα που συνδέονται με την ελληνική ταυτότητα και το μεταναστευτικό, δεν παίρνει θέση στα εθνικά ζητήματα και προβάλλει την ίδια συντεχνιακή αντίληψη του παλιού ΠΑΣΟΚ για τα ζητήματα που σχετίζονται με την Παιδεία και την κοινωνία.
Η έλλειψη ακριβώς μιας συγκροτημένης πρότασης καταδεικνύεται και από τον τρόπο με τον οποίο η σημερινή ανάγκη υπέρβασης των παλαιών διαχωρισμών μετατρέπεται σε μια τυχοδιωκτικής εμπνεύσεως πρόταση διακυβέρνησης. Διότι είναι προφανές ότι αυτή η πρόταση του Τσίπρα σκοπεύει πολύ περισσότερο να αιφνιδιάσει το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ και να δώσει μόστρα στον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται εξαιρετικά ενισχυμένος δημοσκοπικά, και δεν βασίζεται σε κάποιες επί της ουσίας θέσεις ή σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Διότι είναι ένα πράγμα το να φράξεις τον δρόμο στη μνημονιακή πολιτική, απογυμνώνοντας τα μνημονιακά κόμματα, την τρόικα και το καθεστώς, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια γενική αλλαγή των συσχετισμών και είναι ένα δεύτερο να μπορείς να προτείνεις και να επιβάλεις εδώ και τώρα μια ουσιαστικά νέα διακυβέρνηση. Πράγματι, ανάμεσα σε ποιους; Το ΚΚΕ υποστηρίζει την άμεση έξοδο από ευρωζώνη και ΕΟΚ, ο Κουβέλης είναι ευρωπαϊκότερος του ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλαπλές τοποθετήσεις. Εάν σε αυτούς προστεθεί και η στήριξη από τον… Καμμένο, καταλαβαίνουμε ότι πιθανότατα θα οδηγηθούμε σε τραγέλαφο.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επανάληψη, ολίγον γελοιογραφική, του πασοκικού συνθήματος των εκλογών του 1981, «στις 18 Σοσιαλισμό». Εξάλλου, το κύριο χαρακτηριστικό των δύο κατ’ εξοχήν «αντιμνημονιακών» κομμάτων είναι ο ιδιότυπος λαϊκισμός τους, και η προσπάθεια να αποφεύγουν τα δύσκολα. Ο Καμμένος αποσιωπά τις νεο-φιλελεύθερες όψεις της πολιτικής του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τις εθνομηδενιστικές. Χαρακτηριστικά, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» επαναφέρουν διαρκώς τη συζήτηση στο «μνημόνιο», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαρκή αναφορά του πως η κρίση είναι «ευρωπαϊκό ζήτημα», αποκρύβει την ιδιαίτερη και ρατσιστική αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους Ευρωπαίους «εταίρους», ενώ, για το μεταναστευτικό, πετάει την μπάλα στην κερκίδα,  υπεκφεύγοντας με το «Δουβλίνο 2» και με το «να πάρουν ταξιδιωτικά έγγραφα οι μετανάστες» ταυτόχρονα, προβάλλει ελάχιστα ως κεντρικό αίτημα την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.

Είναι εφικτός ένας νέος Ανδρέας;
Στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά κόμματα εμπνέονται από το αλήστου μνήμης παράδειγμα του Ανδρέα. Ο Καμμένος παίζει σε όλα τα ταμπλό και είναι «έτοιμος», δήθεν, για συμμαχίες με όλους τους «αντιμνημονιακούς». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πριν πέντε χρόνια υπεράσπιζε την κατεδάφιση της χώρας, κατά τον μηδενιστικό Δεκέμβρη του 2008, και οικοδόμησε στον πιο ακραίο λαϊκιστικό Αλαβανισμό, σήμερα επενδύει στον Ανδρεϊσμό, που φαίνεται να ελκύει και τον Καμμένο. Μόνο που οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές. Το ανδρεϊκό φαινόμενο οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1970, όταν το καθεστώς είχε αποθέματα αναδιανομής, υπήρχαν ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και ο δανεισμός ήταν ακόμα πολύ χαμηλός. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας μπορούσε να επενδύει σε μια συνολική πολιτική που ήταν, ταυτόχρονα, πατριωτική, αναδιανεμητική και… δανειστική! Σήμερα, δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι ανάλογο διότι ο ελληνισμός δίνει  –κυριολεκτικά– μια πάλη ζωής ή θανάτου. Και κανένα επιδερμικό ή λαϊκιστικό –με την αρνητική έννοια του όρου– σχήμα, δεν έχει δυνατότητες μακροημέρευσης. Εξ άλλου, θα πρέπει να θυμίσουμε το δημοσκοπικό 18% του Αλαβάνου –και του μικρού τότε Τσίπρα– στη φάση της επένδυσης στα Εξάρχεια και… την κα Ρεπούση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα διπλό πρόσωπο Ιανού, από τη μία πλευρά αποτελεί, υπέρβαση της μεταπολίτευσης, και από την άλλη την πιο χαρακτηριστική συνέχειά της, τόσο κοινωνικά όσο και ιδεολογικά. Εξάλλου σήμερα ενισχύεται σε βάρος του Κουβέλη, διότι καθώς βαθαίνει η κρίση, προσελκύει τους απογοητευμένους ή οικονομικά κατεστραμμένους Πασόκους, που προς στιγμήν είχαν στραφεί προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία – σε μεγάλο βαθμό εξ αιτίας της… Ρεπούση– συρρικνώθηκε και συσπειρώνει μόνο τη σημιτική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ!
Δηλαδή, για να διευκρινίσουμε τη θέση μας. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η στρατηγική Τσίπρα –όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα–, ενώ δεν αποτελούν κάτι το πραγματικά «νέο» και συνεκτικό στη μετα-μεταπολιτευτική περίοδο, ταυτόχρονα προϊδεάζουν και προαναγγέλλουν μια νέα ιστορική εποχή κατά την οποία θα καταρριφθούν οι παλαιοί διαχωρισμοί και θα τείνει να συγκροτηθεί ένας νέος πολιτικός άξονας γύρω από τις  θεματικές του πατριωτισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της οικολογίας και της άμεσης δημοκρατίας. Ο Καμμένος ανταποκρίνεται στο κριτήριο του πατριωτισμού, αλλά υπολείπεται δραματικά στα υπόλοιπα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται –με τον τρόπο του– στο θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά έχει τη μεγάλη τρύπα στο ζήτημα του πατριωτισμού και της εθνικής επιβίωσης του ελληνισμού.

Η οργανωτική αποτυχία των «αγανακτισμένων»
Οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα αρχικό πρόπλασμα του «νέου» ήταν οι δυνάμεις των «πλατειών» και των Αγανακτισμένων. Ωστόσο, απέτυχαν να το κάνουν. Και βασική ευθύνη γι’ αυτό έχουν η μεγαλομανία και ο μεγαλοϊδεατισμός που υπήρξαν ένα από τα βασικά βαρίδια του αντιμνημονιακού κινήματος μέχρι σήμερα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, μαζί  με τον Κασιμάτη, απέρριπταν συστηματικά την οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση της Σπίθας, και άρα τη συμμετοχή της στις εκλογές, με το καταπληκτικό διττό επιχείρημα ότι εμείς απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και περιμένουμε την κατάρρευση του καθεστώτος, ενώ, ταυτόχρονα, δεν έχουμε τη δυνατότητα και τα οικονομικά μέσα ούτε καν να διαμορφώσουμε ένα στοιχειώδες ψηφοδέλτιο! Ή όλα ή τίποτα, δηλαδή τίποτα! Άλλοι συγκρότησαν μεγαλεπήβολα «μέτωπα» και ετοίμασαν προγράμματα για τις πρώτες «εκατό μέρες» της εξουσίας τους και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να συμπληρώσουν αξιόπιστα και πλήρη ψηφοδέλτια, συμμετέχοντας με περιθωριακό τρόπο στις εκλογές.
Και έτσι κατεστράφη η μόνη πραγματική δυνατότητα συγκρότησης ενός σχετικά αξιόπιστου εκλογικού αντιστασιακού σχήματος, που θα μπορούσε να εκφράσει τους κοινούς τόπους του κινήματος των Αγανακτισμένων, με αποτέλεσμα τη δυναμική αυτού του κινήματος να την εισπράξουν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, το δε κενό του να το εκμεταλλευτεί ακόμα και η Χρυσή Αυγή που εμφανίζεται στα μάτια των αδαών νεαρών ως το κατ’  εξοχήν αντισυστημικό κίνημα.

Η νέα περίοδος του αντιστασιακού κινήματος
Αυτές οι εξελίξεις έχουν ήδη μεταβάλει τον τρόπο και τους κόμβους συγκρότησης ενός, εαμικού τύπου, πολυσυλλεκτικού δημοκρατικού ρεύματος, που είναι  αναγκαίο και εφικτό στην περίοδο που έρχεται.
Κατ’ αρχάς, για να μπορέσουμε να θέσουμε κάποια στιγμή, ουσιαστικά και όχι γελοιογραφικά, το αίτημα μιας συνολικής αλλαγής, είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια «μακρά πορεία» –που οι συνθήκες την κάνουν να γίνεται πολύ πιο σύντομη χρονικά αλλά παραμένει αναγκαία από ποιοτική άποψη– μέσα από τα κινήματα αλλά και τους θεσμούς. Κατά την προηγούμενη περίοδο, αυτό μπορούσε και έπρεπε να εγκαινιαστεί μέσα από ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο», συγκροτημένο σε μίνιμουμ πρόγραμμα, με βάση το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις «πλατείες», το οποίο θα διευκρίνιζε την ιδεολογία και το πρόγραμμά του, σταδιακά, καθώς θα συγκροτούνταν. Δηλαδή, θα περνούσαμε από το πολύ γενικό και τις μίνιμουμ κοινές συνιστώσες στη συγκεκριμενοποίηση.
Αυτό δεν κατέστη δυνατό, για λόγους που έχουμε αναλύσει. Σήμερα, αφού η συγκρότηση δια του άμεσου «μετώπου των πλατειών» κατέστη ανέφικτη και άλλες πολιτικές δυνάμεις κάλυψαν το «κενό», έχουμε φτάσει στην ανάγκη της συγκεκριμενοποίησης προτάσεων και στρατηγικών, ενώ η καταστροφή της χώρας με την υπογραφή και των δύο μνημονίων έχει βαθύνει. Στο  εξής, το «μέτωπο» δεν μπορεί να είναι μόνον «αντιμνημονιακό» αλλά πρέπει να πάμε ένα βήμα πάρα πέρα, να γίνει «αντιστασιακό», συμπεριλαμβάνοντας θεματικές όπως το μεταναστευτικό, η Κύπρος, η ΑΟΖ, οι Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο.  Επί πλέον, είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να μιλήσουμε για ένα μέτωπο που θα συγκροτηθεί όχι από τις «πλατείες» και μόνο, αλλά από διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες και με στοιχεία προγραμματικής συμφωνίας που υπερβαίνουν την απλή αντιμνημονιακή ρητορική.
Κατά συνέπεια, προσβλέπουμε στη συνάντηση δυνάμεων που έχουν ήδη πίσω τους ένα κάποιο ιδεολογικό και πολιτικό παρελθόν και θα προέλθουν συχνά από τις αναπόφευκτες διευκρινίσεις απόψεων, οι οποίες θα λάβουν χώρα στο εσωτερικό υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων, κάτω από την πίεση του ίδιου του λαού. καθώς και από νέες δυνάμεις που θα αναδειχθούν από το κίνημα  – μέσα σε ένα κινηματικό και θεσμικό χωνευτήρι. Διότι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη νέων πολιτικών σχημάτων, όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», θα προκαλέσει στο εσωτερικό τους όλο και πιο ισχυρές διαφοροποιήσεις,. Δεν μπορεί ο εθνομηδενιστικός πυρήνας του Συνασπισμού να συμβαδίσει με τον νέο πατριωτικό λόγο, που έστω υπαινικτικά ή δημαγωγικά προφέρει ο Τσίπρας, ούτε θα μπορέσουν οι διάφορες «συνιστώσες» να συμπορεύονται σε κομβικά ζητήματα όπως το Κυπριακό, η ΑΟΖ, το μεταναστευτικό κ.λπ. Το ίδιο, και ίσως σε μεγαλύτερη έκταση, θα συμβεί στους «Ανεξάρτητους Έλληνες», γύρω από την πιθανή ή όχι συμπόρευση με νέα κυβερνητικά σχήματα. Ούτε το δυναμικό που εκφράστηκε στα ποικίλα σχήματα του χώρου των Αγανακτισμένων, από τη Σπίθα έως το ΕΠΑΜ, θα μείνει εκτός αυτών των διαδικασιών.
Σε αυτές τις συνθήκες, καθίσταται αναγκαία η διαμόρφωση ισχυρών και συνεκτικών σχημάτων και ομαδοποιήσεων, που ενστερνίζονται το «τετράπτυχο» που θέτουμε ως προϋπόθεση μιας προγραμματικής συμφωνίας, και οι οποίες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ως πόλοι αναφοράς και καταλύτες αυτής της μελλοντικής ανασύνθεσης που προδιαγράφουμε.
Πλέον, είναι εφικτή η συγκρότηση ενός –πλειοψηφικής απεύθυνσης– αντιστασιακού, πατριωτικού – ριζοσπαστικού ρεύματος. Υπάρχουν ίσως και οι συνθήκες ώστε να μπορέσει να σώσει τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή, καθώς, ακόμα και στην Ευρώπη, πληθαίνουν οι φωνές που απορρίπτουν την πολιτική στραγγαλισμού που θέλει να επιβάλει η πανευρωπαϊκή γερμανική κηδεμονία. Ταυτόχρονα, το καθεστώς μέσα στην Ελλάδα έχει σαπίσει εντελώς και δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν δεν αλλάξουμε άρδην κράτος και κοινωνία.
Αυτές οι απόψεις έχουν πλειοψηφικό χαρακτήρα και εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού: υπάρχει κενό εξουσίας και ηγεμονίας, αλλά τα οργανωμένα σχήματα και οι πολιτικές ομαδοποιήσεις βρίσκονται τραγικά πίσω από τις νέες ανάγκες. Γιατί προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα διαμορφωμένα –και κάποτε πρωταγωνιστές της– στη μεταπολίτευση, τις πρακτικές και την ιδεολογία της. Γι’ αυτό εξάλλου και αποτελεί πολιτικαντισμό και ανδρεοπαπανδρεϊκή ρητορεία η πρόταση για άμεση ανατροπή του «συστήματος». Ιδού λοιπόν το κεντρικό αίτημα της περιόδου: Η ιδεολογική ηγεμόνευση της αντιστασιακής ιδεολογίας και στρατηγικής και η ταυτόχρονη οικοδόμηση των οργανωτικών προϋποθέσεων για τη μετατροπή αυτής της ιδεολογικής κυριαρχίας σε πολιτική.
Οι εκλογές σηματοδοτούν την απαρχή αυτής της διαδικασίας και όχι το τέλος τους. Ούτως ή άλλως, οι συσχετισμοί δεν θα μπορέσουν να παγιώσουν ισορροπίες, έστω και για ελάχιστους μήνες. Μας περιμένει, επομένως, μια μεγάλη περίοδος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, αστάθειας και αβεβαιότητας, μέσα στην οποία θα διογκωθεί ο κίνδυνος της ολικής κατάρρευσης, που ήδη επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για έναν αυτόνομο πόλο πατριωτικής, ριζοσπαστικής και δημοκρατικής αντίστασης.
Όσο για το «τι ψηφίζουμε» σε αυτές τις εκλογές, πιστεύουμε πως ήδη έχουμε διαγράψει τη γενική κατεύθυνση. Ψηφίζουμε, «χωρίς αυταπάτες», δυνάμεις που αρνούνται την υποταγή και την καταστροφή της χώρας  και μάλιστα επιλέγουμε και πού θα κατευθύνουμε την ψήφο μας, σε άτομα που βρίσκονται πιο κοντά στο αντιστασιακό ζητούμενο και πιθανώς στις αναγκαίες μελλοντικές ανασυνθέσεις.

Υ.Γ. Έχουμε μια ειλικρινή απορία. Για ποιο λόγο άραγε οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» αλλά προπαντός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναδεικνύουν σε κεντρικό αίτημα της προεκλογικής εκστρατείας, όχι το χρονοβόρο ζήτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων γενικά, αλλά την άμεση καταβολή από τη Γερμανία του Κατοχικού Δανείου, άμεσα απαιτητού και πληρωτέου, που ξεπερνάει τα 65 δισεκατομμύρια ευρώ χωρίς τους τόκους; Γιατί όχι μια κεντρική διαδήλωση με αυτό το αίτημα;
Καλή ψήφο και ες αύριον τα σπουδαία.

Πρωτομαγιά 2012
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»



Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Μακεδονικά


Πρόλογος
Στο βιβλίο αυτό έχω συγκεντρώσει τρεις εργασίες μου με κεντρικό θέμα την Μακεδονία και ειδικότερα το ζήτημα της εθνολογικής σχέσης των αρχαίων Μακεδόνων με τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα, το ζήτημα του γλωσσολογικού προσδιορισμού της λαλιάς των αρχαίων Μακεδόνων και τέλος το ακανθώδες ζήτημα του ιδιώματος που ομιλείται σε κάποιες περιοχές της σημερινής Μακεδονίας.

Η πρώτη εργασία, με τίτλο «Οι Γιαούνα Τακαμπάρα των Περσικών επιγραφών», αναρτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009 στο ιστολόγιο «ΕΘΝΟ-ΛΟΓΙΚΑ» (http://ethnologic.blogspot.com/) και τον επόμενο χρόνο αναρτήθηκε στην ομογενειακή ιστοσελίδα Macedonia Evidence στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://macedonia-evidence.org/persians.html σε μετάφραση στα αγγλικά του διεθνώς γνωστού αρχαιολόγου Καθηγητή Στέφανου Γ. Μίλλερ (Stephen G. Miller), τον οποίο ευχαριστώ για μια ακόμα φορά.

Η δεύτερη εργασία, με τίτλο «Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων», περιλαμβάνει μια καταγραφή, αλλά και σύνθεση, των πλέον προσφάτων εξελίξεων και επιστημονικών συμπερασμάτων για το ζήτημα αυτό, ξεκαθαρίζοντας τις μέχρι τώρα αμφισβητήσεις και αμφιβολίες για την γλωσσολογική τοποθέτησή της. Σήμερα, η διεθνής επιστημονική κοινότητα, στην συντριπτική της πλειονότητα, αποδέχεται ότι η καθομιλουμένη στην Μακεδονία της κλασσικής περιόδου (5ος-4ος αιώνας π.Χ.) ήταν μια ακόμη ελληνική διάλεκτος. Πρωτοδημοσιεύθηκε στον τρίτο τόμο/τεύχος του περιοδικού «Νέος Ερμής ο Λόγιος» τον Νοέμβριο του 2011.

Στην τρίτη εργασία μου, με τίτλο «Το γλωσσικό ιδίωμα των γηγενών σε περιοχές της Μακεδονίας», επιχειρώ να προσεγγίσω εθνο-γλωσσολογικά το ιδίωμα που ομιλείται ακόμη σήμερα σε κάποιες περιοχές της Μακεδονίας, τα «εντόπικα/εντόπια» ή μακεδονικό πίτζιν, όπως το ονομάζω. Μια πρώτη περιληπτική παρουσίαση αυτής της εργασίας πραγματοποιήθηκε στην 5η πανελλήνια συνάντηση που οργανώθηκε από το περιοδικό «Άρδην» και την εφημερίδα «ρήξη» στην Έδεσσα στις 28-30 Αυγούστου 2008 και στην συνέχεια, στις 19 Οκτωβρίου 2008 αναρτήθηκε στην γνωστή ιστοσελίδα www.antibaro.gr αποσπώντας ενθουσιώδη σχόλια και κριτικές. Επίσης παρουσιάστηκε στο 10ο Παγκόσμιο Συνέδριο των Παμμακεδονικών Ενώσεων ανά την Υφήλιο, το οποίο διεξήχθη στο Λιτόχωρο της Πιερίας στις 9-12 Ιουλίου του 2009. Στα τρία χρόνια περίπου που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα η εργασία αυτή βελτιώθηκε και συμπληρώθηκε με διαλεκτολογικούς χάρτες, σπάνιες φωτογραφίες-τεκμήρια, βιβλιογραφικές αναφορές κλπ, έτσι ώστε το τελικό κείμενο που περιλαμβάνεται εδώ, να είναι κατά το δυνατόν πιο άψογο.
Ελπίζω οι αναγνώστες, με την μελέτη αυτού του υλικού, να συμπληρώσουν ή να βελτιώσουν τις γνώσεις τους στα συγκεκριμένα θέματα.

Έδεσσα, 1η Σεπτεμβρίου 2011
Δημήτρης Ε. Ευαγγελίδης