Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ



ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ;
Ή Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ;
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ

Η καθιερωμένη εβδομάδα βιώσιμης ανάπτυξης διοργανώνεται και φέτος στην Κέρκυρα με κεντρικό θέμα τα "ΤΟΠΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ".
Θεωρώντας ως μόνη διέξοδο από την καθολική παρακμή την αποφασιστική δέσμευση και σύμπραξη των ζωντανών τοπικών δυνάμεων σε (πανελλαδική κλίμακα) σε συγκεκριμένους, πρακτικούς υλοποιήσιμους αναπτυξιακούς στόχους, επιλέξαμε τα Τοπικά Σύμφωνα Ανάπτυξης ως το κύριο θέμα της εβδομάδας για το 2011.
Ασφαλώς και δεν επιδιώκουμε ένα ακόμα θεωρητικό αναπτυξιακό συνέδριο. Ασφαλώς δεν προσβλέπουμε σε ένα συνέδριο διακηρύξεων περί της χρησιμότητας, συνεργασίας μεταξύ τομέων και κλάδων της τοπικής οικονομίας, φορέων της τοπικής κοινωνίας.
Ερχόμαστε να αξιοποιήσουμε την διαλυτική κρίση που συγκλονίζει και απειλεί συθέμελα τη τοπική αλλά και την εθνική μας οικονομία ως ευκαιρία για ένα αναγεννητικό ξεκίνημα,
Ερχόμαστε να αναδείξουμε την ανάγκη για ένα νέο ήθος εργασίας, αλλά και συνεργασίας όλων των ζωντανών δυνάμεων που έχουν απομείνει σε κάθε τοπική κοινωνία.
Η κρίση δεν ξεπερνιέται με δελτία τύπου των κομμάτων, με δελτία ειδήσεων των καναλιών, με αποφάσεις καθοδηγητικών οργάνων, ούτε με εξωτερικό ή εσωτερικό δανεισμό. Εκτός εάν ο δανεισμός χρησιμοποιείται αναπτυξιακά, χρησιμοποιείται για τη βελτίωση της θέσης της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό γνώσης και εργασίας και δεν χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση προηγούμενων χρεών.
Η έξοδος από την κρίση διασφαλίζεται μόνον από την αλλαγή της θέσης και της σχέσης.
Στην τοπική ανασυγκρότηση δεν θα περάσουμε υπογράφοντας ένα τοπικό αναπτυξιακό συμβόλαιο, αλλά βήμα, βήμα, χτίζοντας κλάδο, κλάδο, τομέα, τομέα, φορέα, φορέα, μικρά νικηφόρα βήματα εμπιστοσύνης, αλληλεγγύης, πραγμάτωσης στόχων. Το κόστος της αδιαφορίας όλων για όλους, ή το χειρότερο του πολέμου όλων εναντίον όλων έχει δώσει τους καρπούς του.
Τοπική ανάπτυξη χωρίς πραγματική συνεργασία τοπικών φορέων δεν μπορεί να επιτευχθεί. Μπορεί να έχουμε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Κέρκυρα αλλά κερκυραϊκή οικονομία δεν έχουμε. Η οικονομία είναι κερκυραϊκή όταν οι κλάδοι και οι τομείς της, όταν οι επιχειρήσεις που λειτουργούν σαυτήν θέτουν το γενικότερο τοπικό συμφέρον, το φυσικό κεφάλαιο, το ανθρώπινο κεφάλαιο όχι ως πόρους προς εκμετάλλευση, αλλά ως πόρους προς δημιουργική αξιοποίηση και ανάπτυξη. Η παραγωγική προσφορά προϊόντων και υπηρεσιών βιώσιμης ζήτησης , προϊόντων που είναι δύσκολο ή ακατόρθωτο να υποκατασταθούν καθιστά την οικονομία του νησιού βιώσιμη.
Η διασφάλιση τέτοιας συμμετοχής, της τοπικής οικονομίας στην παγκόσμια, προϋποθέτει κατάλληλες επιχειρήσεις (φυσικά και επιχειρηματίες). Επιχειρήσεις ικανές να προβλέπουν και να προετοιμάζονται για το μέλλον, να μεταλλάσσονται όταν πρέπει, να συνεργάζονται μεταξύ τους.
Ο πόλεμος όλων εναντίον όλων δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να επιβιώσει.
Σε μια τέτοια λογική, σε ένα τέτοιο αναπτυξιακό μοντέλο, το νησί στο σύνολο του γίνεται ανταγωνιστικότερο, σε σχέση με άλλες τοπικές οικονομίες, Το νησί βελτιώνει την θέση του και την σχέση του στο διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Υπάρχουν Σλαβομακεδόνες;


Με ένα σημαντικό άρθρο του ο Κ. Χολέβας ξεκαθαρίζει ένα ζήτημα, το οποίο από άγνοια, ημιμάθεια ή ιδεοπληξία, ορισμένοι το επαναφέρουν συχνά στην επιφάνεια, Αναφέρομαι στον περιβόητο όρο Σλαβομακεδόνες, που προέκυψε ως συνέπεια των αποφάσεων της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, οι οποίες επικυρώθηκαν οριστικά από το 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (17-6 έως 8-7-1924), που δέχθηκε ως ορθό και επαναστατικό το σύνθημα της ΒΚΟ για "ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη".
Η θέση αυτή υιοθετήθηκε πλήρως στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) που διεξήχθη από 26-11 έως 3-12-1924, με την επικράτηση της γραμμής Πουλιόπουλου, ο οποίος κατέλαβε τη θέση του γενικού γραμματέα και το ΣΕΚΕ(Κ) μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ. Ο όρος ανασύρεται κατά περίπτωση για να περιγράψει μια φαντασιακή εθνότητα, την οποία Σκοπιανοί και σκοπιανολάγνοι κάθε αποχρώσεως και προελεύσεως χρησιμοποιούν κατά κόρον ως βάση της επιχειρηματολογίας τους. Πιστεύω ότι το κείμενο που ακολουθεί πρέπει να μελετηθεί πολύ προσεκτικά.

Λανθασμένοι οι όροι
Σλαβομακεδονία και Σλαβομακεδόνες
Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη και από ορισμένους άλλους Έλληνες προτείνεται ο όρος «Σλαβομακεδονία» ως μία μέση λύση για το πρόβλημα της ονομασίας του γειτονικού μας κράτους των Σκοπίων. Πρόκειται για λανθασμένη και ουτοπική πρόταση.
Πρώτον, διότι δεν πρόκειται ποτέ να δεχθούν αυτό το όνομα οι Αλβανοί, οι οποίοι αποτελούν το 30% του πληθυσμού της ΦΥΡΟΜ. Ήδη με την δύναμη των όπλων έδειξαν το 2001 την άρνησή τους να παραμείνουν μία απλή μειονότητα και καθημερινά αμφισβητούν τον κυρίαρχο ρόλο της σλαβικής πλειοψηφίας. Το κράτος των Σκοπίων είναι πολυεθνικό και ο όρος Σλαβομακεδονία εξυπηρετεί μόνο τη μεγαλύτερη εθνική κοινότητα τους Σλάβους ψευδομακεδόνες.
Δεύτερον, ούτε από πλευράς κυβερνήσεως και σλαβικής πλειοψηφίας στη ΦΥΡΟΜ υπάρχει διάθεση να δεχθούν ένα τέτοιο όνομα. Οι κυβερνώντες τη γείτονα χώρα επιδεικνύουν συνεχώς μεγαλύτερη αδιαλλαξία.
Τρίτον, διότι ούτε τα ελληνικά συμφέροντα εξυπηρετεί ένα τέτοιο όνομα. Αν με δική μας υπογραφή –ό μη γένοιτο-αναγνωρίσουμε αυτό το κράτος με όνομα που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία, τότε σε λίγα χρόνια θα περιπέσει σε αχρησία το πρώτο συνθετικό (σλαβο-) και θα παραμένει διεθνώς το όνομα «Μακεδονία». Σκέτο και μόνο του. Και μάλιστα με τη δική μας υπογραφή. Σε τέτοια σύνθετα ονόματα συνήθως φεύγει γρήγορα το αδύναμο μέρος και μένει σε διεθνή χρήση το ιστορικά και γεωγραφικά ισχυρότερο. Θυμίζω την Υπεριορδανία, η οποία ιδρύθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε εδάφη υπό βρετανική τότε εντολή. Πολύ σύντομα έφυγε με απόφαση του Κοινοβουλίου το «Υπέρ» και η χώρα έγινε διεθνώς γνωστή ως Ιορδανία (στα αγγλικά λεγόταν Transjordan και έμεινε μόνο το Jordan, που αναφέρεται στον ιστορικό ποταμό Ιορδάνη).
Λανθασμένη, ιστορικά ατεκμηρίωτη και εθνικώς ασύμφορη είναι εξάλλου η χρήση εκ μέρους Ελλήνων συγγραφέων του όρου «Σλαβομακεδόνες», είτε χρησιμοποιείται για τους κατοίκους της ΦΥΡΟΜ είτε για τους Έλληνες Σλαβοφώνους-διγλώσσους της Βορείου Ελλάδος.
Οι κάτοικοι της ΦΥΡΟΜ αποτελούν, όπως προανέφερα, ένα πολυεθνικό μωσαϊκό. Όσοι από αυτούς είναι Σλαβικής καταγωγής είναι Σέρβοι ή Βούλγαροι, άρα δεν είναι Μακεδόνες. Η σερβική μειονότητα στα Σκόπια είναι αναγνωρισμένη και έχει δικό της κόμμα. Η βουλγαρική εθνική καταγωγή ενοχλεί την ηγεσία, διότι θυμίζει ότι το 1941 οι κάτοικοι των Σκοπίων υποδέχθηκαν τα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα με βουλγαρικές σημαίες. Επιπλέον αν αποδεχθούν επισήμως ότι οι περισσότεροι Σκοπιανοί είναι Βούλγαροι, τότε καταρρέει ο μύθος του «μακεδονικού έθνους». Πάντως πολλοί πολίτες της ΦΥΡΟΜ αποκτούν βουλγαρικό διαβατήριο και ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο πρώην Πρωθυπουργός Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι. Είναι χαρακτηριστική δήλωσή του το καλοκαίρι του 2008 ότι θέλει να αναλάβει Πρέσβυς της Βουλγαρίας στα Σκόπια. Ένας από τους πρώτους μετακομμουνιστικούς θιασώτες του «μακεδονισμού» τώρα καταφέρει ισχυρό πλήγμα στο τεχνητό αυτό έθνος προσθέτοντας επιπλέον ότι ουδεμία σχέση έχουν οι συμπολίτες του με τον Αλέξανδρο και τον Φίλιππο! Άρα οι Σλάβοι της ΦΥΡΟΜ δεν είναι Μακεδόνες. Όσοι όμως κάτοικοι της χώρας είναι πράγματι Μακεδόνες δεν είναι Σλάβοι. Διότι πρόκειται για τους ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι ανήκουν σε δύο διακριτές ομάδες:
α) Τους γηγενείς Βλαχόφωνους Έλληνες του Μοναστηρίου, της Αχρίδας, της Ρέσνας, της Γευγελής, του Κρουσόβου, του Μοριχόβου κ.λπ. Τους έχουμε εγκαταλείψει επί δεκαετίες και είναι καιρός να τους καταμετρήσουμε μέσω της επίσημης απογραφής των Σκοπίων του Απριλίου 2011.
β) Τους πολιτικούς πρόσφυγες που έφυγαν από την Ελλάδα μετά τα δραματικά γεγονότα του 1946-49. Άρα: Στη ΦΥΡΟΜ υπάρχουν Σλάβοι που δεν είναι Μακεδόνες, υπάρχουν και Μακεδόνες που δεν είναι Σλάβοι διότι είναι Έλληνες, αλλά δεν υπάρχουν «Σλαβομακεδόνες».
Σε ιστορικές μελέτες συναντούμε τον όρο «Σλαβομακεδόνες» ως προσπάθεια προσδιορισμού των σλαβοφώνων-διγλώσσων κατοίκων της Βορείου Ελλάδος. Οι άνθρωποι, όμως, αυτοί κατά την περίοδο των ελληνοβουλγαρικών συγκρούσεων 1878-1943 δήλωναν είτε Έλληνες (οι Πατριαρχικοί του Μακεδονικού Αγώνος) είτε Βούλγαροι (οι Εξαρχικοί του Μακεδονικού Αγώνος). Ουδέποτε οι ίδιοι δήλωναν Σλαβομακεδόνες ούτε υπάρχει τέτοια εθνότητα σε Οθωμανικά έγγραφα ή σε αναφορές Ευρωπαίων διπλωματών ή περιηγητών. Ο όρος κατασκευάσθηκε από τη βιασύνη κάποιων Ελλήνων γραφειοκρατών να περιγράψουν τους σλαβοφώνους γύρω στο 1920-1930 χωρίς όμως να τους πουν «Βουλγαροφώνους». Υπήρχε τότε μεγάλη ανησυχία στην Αθήνα για τον βουλγαρικό αλυτρωτισμό και ο τεχνητός αυτός όρος θεωρήθηκε –κακώς- σαν μία λύση.
Ιδιαίτερη πολιτική φόρτιση πήρε η ονομασία «Σλαβομακεδόνες» κατά την περίοδο 1943-1944. Τότε υπήρχαν στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία ολιγάριθμοι συμπατριώτες μας που εντάχθηκαν στη Βουλγαρική προπαγάνδα και προέβησαν σε σφαγές εναντίον Ελλήνων. Μην ξεχνούμε ότι οι Βούλγαροι φασίστες ήσαν η τρίτη κατοχική δύναμη μαζί με τους Γερμανούς του Χίτλερ και τους Ιταλούς του Μουσσολίνι. Όταν, όμως, άρχισε να καταρρέει ο άξονας φασισμού-ναζισμού με τις πρώτες νίκες των Συμμάχων, τότε οι συνεργάτες της βουλγαρικής ΟΧΡΑΝΑ στη Μακεδονία αποφάσισαν να αλλάξουν ιδεολογία και εθνικότητα. Μέσα σε μιά νύκτα από Βουλγαρόφιλοι ακροδεξιοί έγιναν Γιουγκοσλάβοι αριστεροί, οπαδοί του Τίτο. Και τους εξυπηρέτησε ο τεχνητός όρος «Σλαβομακεδόνες». Είναι μάλιστα γνωστή και η δράση του Σλαβομακεδονικού ΕΑΜ, του αποσχιστικού ΣΝΟΦ με τα σλαβικά αρχικά του, που συνεργάσθηκε με το ΚΚΕ, παρά τις επιμέρους διαφωνίες.
Συμπέρασμα: Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τους όρους Σλαβομακεδονία και Σλαβομακεδόνες, διότι είναι λανθασμένοι, διπλωματικά επικίνδυνοι και ιστορικά ταυτισμένοι με κινήματα που ήθελαν να αποσχίσουν τη Μακεδονία και τη Θράκη από την Ελλάδα.
Κ.Χ. 22.1.2011

Σημ. ΔΕΕ: Οι επισημάνσεις δεν υπήρχαν στο αρχικό κείμενο. Για την "πατρότητα" του όρου που πρωτοεμφανίσθηκε την δεκαετία του 1920 υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές.

Πηγή: http://ethnologic.blogspot.com/2011/02/blog-post_19.html


 

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Περί Κρητικής αυτονομίας και άλλων τινών...

Η γνήσια και ηρωϊκή κρητική σημαία

Η "σημαία μαϊμού", σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας



ΠΕΡΙ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ:
ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ

Ανεξαρτησία της Κρήτης, Κρητική Πολιτεία και Κρητική σημαία. Θρυαλλίδα, προβοκάτσια, ή φούσκα; Ένα σοβαρό θέμα που υποβαθμίζετε όπως γινόταν και με το « Μακεδονικό» τα τελευταία 40 χρόνια με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως στον χώρο του διαδικτύου, με αφορμή μερικά γεγονότα άρχισε να ανακινείται ένα θέμα με όρους, όπως Κρητική σημαία, Κρητική Πολιτεία και Ανεξάρτητη Κρήτη ή Λαϊκή Δημοκρατία της Κρήτης, που στους περισσότερους και μη έχοντες γνώση του θέματος, προκαλεί συναισθήματα εκπλήξεως, αμηχανίας, αλλά και θυμού. Θα κάνουμε μια προσπάθεια να μπει μια λογική σειρά και να γίνει μια ταξινόμηση των υπαρχόντων στοιχείων.Υπάρχει η άποψη, ότι θέματα τέτοιου είδους δεν πρέπει να δημοσιεύονται ή να αναδημοσιεύονται, γιατί επιτυγχάνουν το αντίθετο απ’ ότι επιδιώκουν, ρίχνοντας «νερό στον μύλο» αυτών που υποκινούν τέτοιες καταστάσεις. Είναι μια άποψη καθ’ όλα σεβαστή. Απ’ την άλλη όμως, ζούμε στην εποχή και κοινωνία της επικοινωνίας και της πληροφόρησης, όπου την πληροφορία δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς, ούτε και γίνεται να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο, στρουθοκαμηλίζοντας. Τέτοιες πρακτικές, θυμίζουν περισσότερο ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου η γνώμη, και η ελευθερία έκφρασης είναι άγνωστες λέξεις και την θέση τους παίρνουν η λογοκρισία και η αυτοφίμωση. Ευτυχώς σαν Έλληνες δεν έχουμε την ατυχία να ζούμε σε τέτοιο περιβάλλον. Το όλο θέμα έχει σαν αφετηρία την ημερομηνία 1912-13 κατά την οποία υπογράφεται η Συνθήκη του Λονδίνου. Μέχρι τότε η Κρήτη κι από το 1898, αποτελούσε αυτόνομη επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με όνομα «Κρητική Πολιτεία» και είχε δική της σημαία.

Η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας»
Η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας» βασίζονταν στην ελληνική σημαία. Το πρώτο όμως από τα τεταρτημόρια (χρώματος ερυθρού) το οποίο απεικόνιζε το αστέρι, συμβόλιζε και δήλωνε την επικυριαρχία του σουλτάνου στο νησί (και όχι την τουρκική μειονότητα, όπως, είτε σκοπίμως είτε από άγνοια υποστηρίζουν με παρρησία αρκετοί). Θα πρέπει να τονιστεί εδώ, ότι ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος της Κρήτης, αλλά μια (ημι)αυτόνομη και πλήρως ελεγχόμενη περιοχή από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ως εκ τούτου, η σημαία δεν συμβόλιζε την ανεξάρτητη Κρήτη (όπως δυστυχώς, λανθασμένα πιστεύουν πολλοί), αλλά την υποταγή στην Οθωμανική Πύλη, καθώς το νησί εξακολουθούσε να αποτελεί εδαφικό τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, η συγκεκριμένη σημαία, ουδέποτε αποτέλεσε αγωνιστικό λάβαρο ή επαναστατικό σύμβολο που καθιερώθηκε από τους Κρήτες, αλλά ήταν μια επινόηση των Μεγάλων Δυνάμεων. Η εξωτερική πολιτική του νησιού παρέμεινε δέσμια των «προστατών» του. Η Κρητική Πολιτεία δεν είχε δικαίωμα πολέμου κι οι σχέσεις της με άλλα κράτη περνούσαν, ουσιαστικά, από την έγκριση των Μεγάλων Δυνάμεων.

Οι συνθήκες και το… «δημοψήφισμα»
Σύμφωνα με την συνθήκη του Λονδίνου (η οποία δεν επικυρώθηκε, καθώς μεσολάβησε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος, ήταν όμως δεσμευτική για τους Σύμμαχους), μεταξύ άλλων αποφασίζεται η απελευθέρωση της Κρήτης από την Τουρκία και στην ουσία ανοίγει ο δρόμος για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα, με εγγυήτριες τις μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία). Στο σημείο αυτό αρχίζει η παραφιλολογία με την υποτιθέμενη ύπαρξη ενός όρου στην συνθήκη, η οποία προέβλεπε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Κρήτη σε 100 χρόνια (δηλαδή το 2013), μέσω του οποίου οι κάτοικοι της Κρήτης θα αποφάσιζαν αν η Κρήτη θα παρέμενε ενωμένη με την Ελλάδα, ή θα προχωρούσε σαν ανεξάρτητο κράτος. Ο όρος αυτός είναι παντελώς ανύπαρκτος. Η συνθήκη του Λονδίνου είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Στο απόσπασμα από την συνθήκη του Λονδίνου που αφορά την Κρήτη δεν γίνεται αναφορά σε κανέναν όρο. Η επόμενη συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 10 Αυγούστου 1913, επικύρωσε οριστικά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η φράση που αναφέρεται στην Κρήτη, είναι επίσης σαφής και πουθενά δεν διαφαίνεται ο όρος περί δημοψηφίσματος: Υπάρχει όμως κι ένας ακόμα ισχυρισμός. Η ύπαρξη ενός «ιδιωτικού συμφωνητικού» μεταξύ Ελλάδος και Κρήτης που προέβλεπε το παραπάνω δημοψήφισμα. Κι αυτός ο ισχυρισμός όμως είναι ανυπόστατος. Αφ’ ενός κανείς δεν μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή του (ούτε οι άμεσα «ενδιαφερόμενοι» που το επικαλούνται) κι αφ’ ετέρου δεν υπήρχε καμία λογική στην ύπαρξη και υπογραφή ενός τέτοιου συμφωνητικού. Η Κρήτη αγωνίστηκε για την ελευθερία της κι όχι για ανεξαρτησία. Ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός: «Ένωσις ή Θάνατος».

Οι πρώτες κινήσεις
Το θέμα άρχισε να ανακινείται στα τέλη της δεκαετίας του 70 και γνώρισε μια έξαρση στην δεκαετία του 80. Από το 1977, πράκτορες της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ, «μεταμφιεσμένοι» σε επιχειρηματίες-επενδυτές, περιέτρεχαν τη Μεγαλόνησο και προσπαθούσαν να πείσουν τους εύπορους κυρίως Κρήτες, ότι η Κρήτη είναι αυτάρκης και θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητη. Προς τιμήν τους, η συντριπτική πλειοψηφία των Κρητικών που άκουσαν αυτή την θεωρία, κυνήγησαν τους Ισραηλινούς πράκτορες με πέτρες και μπαλωθιές. Στις αρχές του 1990 οι Αρχές της Κρήτης άρχισαν να επικεντρώνουν τις έρευνές τους γύρω από κάποιες ανώνυμες ευχετήριες επιστολές που αποστέλλονταν σε τοπικές εφημερίδες παραμονές Πρωτοχρονιάς και Πάσχα. Στις επιστολές αυτές υπήρχαν σκίτσα που παρουσίαζαν την Ελλάδα ως ένα τέρας, που άπλωνε το χέρι του και στραγγάλιζε την Κρήτη.
Αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες, δεκάδες πανεπιστήμια των ΗΠΑ, τα καναδικά ταχυδρομεία, εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων (όπως η αεροπορική εταιρεία United Airlines) ακόμη και επιστημονικοί φορείς παγκοσμίου κύρους, όπως η Αμερικανική Υπηρεσία Διαστήματος, η γνωστή μας ΝΑSΑ, έχουν εμπλακεί σε μια πρωτοφανή πρόκληση σε βάρος του νησιού, χαρακτηρίζοντας σε επίσημα έγγραφα και στις ιστοσελίδες τους στο διαδίκτυο την Κρήτη ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Αφέλεια χαρακτηριστική της παροιμιώδους άγνοιας των Αμερικανών για τη γεωγραφία του πλανήτη και την ιστορία των χωρών, ή μήπως μια σκοπιμότητα με απρόβλεπτες διαστάσεις για το μέλλον και ένα παιχνίδι σε βάρος της Κρήτης, της Ελλάδας; Η απίστευτη αυτή ιστορία αποκτά έντονες πολιτικές διαστάσεις διότι οι αναφορές παραείναι πολλές για να πρόκειται για απλό λάθος γεωγραφικού προσδιορισμού.
Το υπουργείο Εμπορίου των Ηνωμένων Πολιτειών, περιέγραφε τη διαδικασία που μπορούν να ακολουθούν επιχειρηματίες προκειμένου να απλοποιούν τον τελωνειακό έλεγχο, χάρη στη χρήση μιας προσωρινής δήλωσης, γνωστής ως ΑΤΑ (Temporary Admission). Στο ενημερωτικό σημείωμα που περιλαμβάνει τις πιο συχνές ερωτήσεις των πολιτών, γνωστό ως FAQ (Frequently Asked Questions), οι Αμερικανοί συμπεριλαμβάνουν και τη λίστα των χωρών που κάνουν δεκτές αυτές τις προσωρινές δηλώσεις εκτελωνισμού προϊόντων. Εκεί κάπου ανάμεσα σε 90 αναγραφόμενες χώρες υπάρχει και η αναφορά στην… Κρήτη ως ανεξάρτητο κράτος!
Σε δεκάδες αμερικανικά πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών η Κρήτη καταγράφεται ως ανεξάρτητο κράτος, γεγονός που προκαλεί εύλογο προβληματισμό, καθώς, αν ένα τέτοιο λάθος συγχωρείται από γραφειοκράτες, όπως οι άνθρωποι των υπουργείων, είναι ασυγχώρητο για ανθρώπους του πνεύματος. Η λίστα είναι μεγάλη και αξιοσημείωτη. Η Κρήτη δε γλιτώνει όμως την… ανεξαρτησία της ούτε από τα καναδικά ταχυδρομεία, τα οποία γνωστοποιούν ότι αν θέλουν να επικοινωνήσουν ταχυδρομικά με το νησί μας μπορούν να στείλουν κι αυτοί ό,τι θέλουν ταχυδρομικά στη… χώρα Κρήτη ή στη νήσο Κέρκυρα, που επίσης καταγράφεται ως… κράτος, ενώ η Νότια Αφρική δε θα νοιαστεί πολύ για το τι γίνεται στην Κρήτη αφού σύμφωνα με την κυβέρνηση τους και τα επίσημα έγγραφα της, το 2003 τους πήγαν μόλις 2 Κρητικοί ενώ οι Έλληνες ήταν 7,732. H UNESCO μας πληροφορεί ότι και η Κρήτη είναι μέσα στις χώρες που συμμετέχουν στο Global Ocean Observing System (το 2003). Στο γνωστό πρόγραμμα εγγραφής σε DVD Avi2dvd, μαθαίνουμε ότι το συγκεκριμένο λογισμικό υποστηρίζει και την… κρητική διάλεκτο! Αν και οι προγραμματιστές δηλώνουν πως δεν έχουν σχέση με αποσχιστικά κινήματα και τα συναφή, είναι απορίας άξιον πως τελικά η κρητική σημαία δεσπόζει δίπλα στις υπόλοιπες επίσημες εθνικές σημαίες (και πρώτη- πρώτη μάλιστα!). Ένα άλλο συμβάν έλαβε χώρα πρόσφατα στην Κορσική στα πλαίσια των «Παιχνιδιών των Νήσων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αποστολή της Κρήτης καταφθάνοντας στο αεροδρόμιο της Κορσικής ήρθε αντιμέτωπη με μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι διοργανωτές στα επίσημα έντυπα που μοίραζαν εμφάνιζαν την Κρήτη με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας σε αντίθεση με την αποστολή της Κέρκυρας που συμβολίζονταν με την ελληνική σημαία. Όπως ήταν αναμενόμενο, η διαπίστωση αυτή αιφνιδίασε τους νομάρχες της Κρήτης και τους υπόλοιπους φορείς που συμμετείχαν στην αποστολή, οι οποίοιεξοργισμένοι ενημέρωσαν τον περιφερειάρχη Κρήτης, Σεραφείμ Τσόκα ο οποίος ήρθε σε επικοινωνία με τα Υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικών. Από την περιφέρεια Κρήτης εστάλη διάβημα διαμαρτυρίας προς τη διοργανώτρια Αρχή των Αγώνων, στο οποίο μεταξύ άλλων τονίζονταν: «Θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι η Κρήτη αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικράτειας και κατ’ επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκπροσωπείται από το επίσημο σύμβολο του ελληνικού κράτους, την ελληνική σημαία». Η κρητική αντιπροσωπεία απαίτησε να αποσυρθούν τα επίσημα έντυπα που θέτουν ζήτημα αυτονομίας της Κρήτης και ζήτησαν να κυκλοφορήσουν νέα. Στα νέα φυλλάδια πρέπει να ζητείται συγνώμη γι αυτό το σοβαρό θέμα που άπτεται των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Έχοντας δει σημεία και τέρατα στη νεοελληνική Οδύσσεια, δεν μας είναι εύκολο να πεισθούμε ότι η άκρη του νήματος της νέας «Κρητικής Πολιτείας» βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας «βλημάτων». Άλλωστε το κράτος του Ισραήλ και η Διεθνής του Σιωνισμού, έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει μέσω ημιεπίσημων διαύλων τους, χάρτες που συμπεριλαμβάνουν και την Κρήτη στην πρέπουσα ισραηλινή επικράτεια. Και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Αμερικανός διοικητής της βάσεως των Γουρνών, ύψωσε σε δεξίωση το ποτήρι του στην υγεία της…53ης πολιτείας των Η.Π.Α., εννοώντας την Κρήτη και ισχυριζόμενος ότι είχε πιεί κάτι παραπάνω και …αστειεύτηκε. Όταν όμως σε όλες τις κρητικές πανεπιστημιακές σχολές λειτουργούν αυτονομιστικές γιάφκες από τα ενεργούμενα των έξω-ελλαδικών συμφερόντων, μόνο αστείο δεν είναι το όλο θέμα.
Το επόμενο επεισόδιο έλαβε χώρα στο Παγκρήτιο Στάδιο. Μία τεράστια σημαία της Κρητικής Πολιτείας που ανάρτησαν στην κερκίδα νεαροί από τα Μάλια στην έναρξη της διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου ΕΠΣΗ στο Παγκρήτιο Στάδιο (ο οποίος μεταδιδόταν απευθείας από την «ΚΡΗΤΗ ΤV»), κινητοποίησε τις αστυνομικές Αρχές, που ζήτησαν να αποσυρθεί και να διπλωθεί τάχιστα. Οι νεαροί δεν προέβαλαν αντίρρηση, ωστόσο πριν κατεβάσουν το πανό (στο οποίο αναγραφόταν «Ανεξαρτησία 2012») έσπευσαν να τραβήξουν αναμνηστικές φωτογραφίες, καμαρώνοντας μπροστά από τη σημαία. Την επόμενη μέρα, ο βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Κεγκέρογλου υποδέχτηκε στη Βουλή τούς μαθητές ενός σχολείου του Ηρακλείου και τότε αντιλήφθηκε ότι στην πλάτη της μπλούζας είχαν «σταμπάρει» τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Ευλόγως ο άνθρωπος παραξενεύτηκε και έσπευσε να διευκρινίσει στους μαθητές ότι η συγκεκριμένη σημαία δε συμβολίζει την επανάσταση, αλλά είχε επιβληθεί από τις μεγάλες δυνάμεις στην Κρητική Πολιτεία. Είναι πάντως απορίας άξιο πώς οι μαθητές αυτοί έφτασαν στο σημείο να «φιγουράρουν» με τη σημαία της Κρητικής Πολιτείας στις μπλούζες τους. Ποιος και γιατί τους… ενέπνευσε άραγε; Κληθείς να σχολιάσει τόσο το περιστατικό του Παγκρητίου όσο και αυτό με το σχολείο, ο κ. Κεγκέρογλου υποστήριξε ότι κανένα θέμα δεν είναι δύσκολο, αρκεί κάποιος να το αντιμετωπίζει με νηφαλιότητα και με ενημέρωση. Επαναστατικός εμφανίστηκε οβουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Μπαντουβάς, ο οποίος διεμήνυσε ότι αν υπάρξει τέτοια κίνηση (που σαφέστατα κατά τον ίδιο υποκινείται από άτομα εκτός μεγαλονήσου) «θα μας βρουν απέναντι τους και θα τους κόψουμε τα κεφάλια». Ο κ. Μπαντουβάς, αναφερόμενος στα «πολλά κιλά αίμα» που έδωσαν οι Κρήτες για να αποτινάξουν τουρκικό και βενετσιάνικο ζυγό, τόνισε ότι, αν υπάρχει μία μειοψηφία που επιχειρεί ένα τέτοιο ατόπημα, τότε σίγουρα «πρόκειται για ηλίθιους» που επιδιώκουν να δημιουργήσουν πρόβλημα αυτονομίας. «Κάλλιο να σε βαστά η μάνα σου και ας είναι να σε βαστά από τους αστραγάλους με το κεφάλι ίσια κάτω», δήλωσε με νόημα ο Ηρακλειώτης βουλευτής. Ένα ακόμα κρούσμα σημειώθηκε από την τοπική αεροπορική εταιρία Sky Express (ιδρύθηκε το 2005), η οποία εδρεύει στο Ηράκλειο κι ανήκει σε έναν πρώην πιλότο της Ολυμπιακής, τον Μιλτιάδη Τσαγκαράκη. Η εν λόγω αεροπορική εταιρία επέλεξε ως έμβλημά της, την σημαία της Κρητικής Πολιτείας. Μετά από διαμαρτυρίες αναγκάστηκε να το αποσύρει και να το αντικαταστήσει, με «βαριά καρδιά» όμως καθώς φαίνεται κι από την ανακοίνωση που κοσμεί την ιστοσελίδα της, μέσα από την οποία παραδίδονται και κάποια… «μαθήματα ιστορίας». Στον Άγιο Νικόλαο φαίνεται πως η «κατοχή» της Κρήτης από την Ελλάδα έληξε και η ανεξαρτησία έχει ήδη πραγματοποιηθεί, καθώς η σημαία της «Κρητικής Πολιτείας» ανερτήθη σε ιστό και σε εμφανές σημείο της πόλης. Τεράστια έκταση έχει πάρει το θέμα και στο διαδίκτυο με δεκάδες ύποπτες και προβοκατόρικες ιστοσελίδες χωρίς όμως ακόμα η οργάνωση (ή κίνημα) για την ανεξαρτησία της Κρήτης να έχει κάποιο επίσημο έντυπο, ή ιστοσελίδα. Όπως και να έχει πάντως, ακόμα κι αν πολλές από αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα παιχνίδι, κανένας δεν μπορεί να παίζει τέτοια «παιχνίδια» με εθνικές προεκτάσεις, γιατί όπως λέει κι ένας ανώνυμος κρητικός: «Δεν είναι κακό να είναι βλάκας κανείς, η Δημοκρατία το επιτρέπει, αλλά μέχρι του σημείου που αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος για τους υπόλοιπους, μέχρι του σημείου να παίζει με τα ιερά και τα όσια του άλλου. Όταν λοιπόν παλικαράκια μου, περάσετε αυτή την λεπτή γραμμούλα, θα είμαστε εκεί να σας αντιμετωπίσουμε. Σίγουρα όχι με επιχειρήματα και εκθέσεις ιδεών αλλά με «φωτιά και τσεκούρι» όπως γινόταν επί αιώνες. Τότε λοιπόν θα φανούν οι υποκινητές, οι παρασυρμένοι, οι ανίδεοι και φυσικά οι τουρκόσποροι…»
Ένας Ανωγειανός.

Οι αιτιάσεις και οι υποστηρικτές της «ανεξαρτησίας»
Τα 16 χρόνια που η «Κρητική Πολιτεία» λειτουργούσε με δική της κυβέρνηση, σημαία, νόμισμα και χωροφυλακή, φαίνεται πως συγκινούν ακόμα ως πατροπαράδοτο ιδεώδες κάποιους Κρητικούς. Και ήταν επόμενο ότι αυτό το «καψούλι», θα έσπευδαν να το πυροδοτήσουν οι συνήθεις ορεγόμενοι τα ελληνικά «φιλέτα». Με τα σημερινά δεδομένα, οι Κρητικοί που ενστερνίζονται τις αποσχιστικές τάσεις αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία. Ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που τολμούν να θέσουν δημόσια αυτό το θέμα. Ίσως η πιο «γνωστή άγνωστη» δημόσια αναφορά αποτελεί η προ ετών συνέντευξη του αυτοεξορισθέντα μουσικοσυνθέτη Μανώλη Ρασούλη, σε ιταλικό κομμουνιστικό περιοδικό, όπου εμμέσως έκανε λόγο για «Ανεξάρτητη Κρήτη» (από την εβραϊκή σκοπιά), αλλά και η μετέπειτα, τον Ιανουάριο του 2008, μέσα από το… κρατικό ραδιόφωνο της ΝΕΤ(!!!), όπου δήλωσε ότι «το 2012 θα συμβούν κοσμοϊστορικά γεγονότα, καθώς λήγει η σύμβαση της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα»! Η ιδέα της απόσχισης, εκτός των τουρκικών-μουσουλμανικών κατάλοιπων (Τουρκοκρητικοί) του νησιού, βρίσκει πρόσφορο έδαφοςσυνήθως σε άτομα αφελή, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και άτομα με έλλειψη ιστορικής γνώσης. Κοντά σ’ αυτά βοηθάει κι ο υπέρμετρος και λανθάνων υπερτοπικισμός που συναντάται στο νησί. Οι αιτιάσεις και τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι υποστηρικτές της «Ανεξάρτητης Κρήτης» έχουν συνήθως οικονομική χροιά και συχνά αντικρούονται μεταξύ τους. Π.χ. άλλοι υποστηρίζουν ότι η Κρήτη έχει αυτάρκεια σε αγαθά, οπότε δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεται υπό την σκέπη της Ελλάδας, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι η Κρήτη είναι το αδικημένο παιδί της κι απ’ τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές (σ.σ. προφανώς αυτοί που έχουν αυτή την άποψη, δεν έχουν πάει σε πραγματικά υποβαθμισμένες και αδικημένες περιοχές, όπως η Θράκη και η Ήπειρος). Υπάρχουν κι αρκετοί που υποστηρίζουν την παντελώς εξωπραγματική κι ανιστόρητη εκδοχή, που επικαλείται τα περί μη ελληνικότητας των Κρητών, ενώ παρουσιάζουν και προωθούν την κρητική διάλεκτο, ως ξεχωριστή γλώσσα από την ελληνική. Από τους πιο ένθερμους όμως υποστηριχτές της «ανεξαρτησίας» είναι οι κάτοικοι περιοχών όπου το παράνομο χρήμα αποτελεί βασικό εισόδημα και οι οποίοι σίγουρα θα προτιμούσαν την χαλαρή τοπική αστυνόμευση. Η περιοχή του Μυλοπόταμου είναι απλώς ένα παράδειγμα, που ανέδειξε το μέγεθος της ασυδοσίας και παραβατικότητας. Πολιτικά, το κίνημα αυτό φαίνεται να υποστηρίζεται περισσότερο από τον αριστερό χώρο. Λέγεται ότι στις τελευταίες εκλογές, το ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην Κρήτη πλαισίωναν και άτομα που υποστηρίζουν ή προωθούν την ιδέα της «Ανεξάρτητης Κρήτης». Πριν λίγα χρόνια, μια οργάνωση στην περιοχή του Ηρακλείου, που προς στιγμήν πήρε «σάρκα και οστά», διαλύθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς δεν είχε την απαραίτητη υποστήριξη αλλά ούτε και τον απαιτούμενο αριθμό μελών. Σε κάθε περίπτωση πάντως η ιδέα της «Ανεξάρτητης Κρήτης», εντός του νησιού, δεν φαίνεται ικανή προς το παρόν να πάρει μια οργανωμένη μορφή. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται και τον εφησυχασμό. Το Σκοπιανό κάπως έτσι ξεκίνησε και λίγοι έδωσαν σημασία… Ας έχουμε και στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το σχέδιο του αμερικανοεβραίου Κίσινγκερ, μερικά σημεία του οποίου, έχουν ήδη υλοποιηθεί: Αυτονόμηση Κρήτης, Δωδεκανήσων, νήσων του Ανατολικού Αιγαίου και Δυτικής Μικράς Ασίας. Αυτονόμηση της Ανατολικής, της Δυτικής Θράκης και της Νοτίου Βουλγαρίας. Αυτονόμηση του Κουρδιστάν και ίσως του Πόντου. Διάσπαση του Ιράκ (που έχει ήδη πραγματοποιηθεί). Ειρήνευση στην περιοχή του Λιβάνου και του Γκολάν (που έχει ήδη πραγματοποιηθεί). Αποσταθεροποίηση της Συρίας μακροπρόθεσμα. Οι Κρητικοί, που δικαίως υπερηφανευόμαστε ότι η Κρήτη αποτελεί μια από τις πιο κοφτερές και ένδοξες αιχμές στο ελληνικό δόρυ, θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Είναι πολλοί εκείνοι που ορέγονται το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο»… Ουδόλως με απασχολεί τι θέλει ο κάθε άπατρις, ανιστόρητος, παραπλανημένος, και διαβρωμένος ηθικά και πνευματικά, διψασμένος για χρήμα, υπάνθρωπος, που παίζει σκόπιμα ή άθελά του το σκοτεινό παιχνίδι ξένων συμφερόντων. Το να ξεπουλάς το ΑΙΜΑ σου για τα φράγκα είναι ο ορισμός της προδοσίας. Και αυτός που θα φτάσει να επιδιώξει ένα τέτοιο «απελευθερωτικό» αγώνα, ναι, είναι υπάνθρωπος. Μπορεί να «βοήθησε» και το σύστημα στο να εκφυλιστεί, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός. Υπάνθρωπος είναι αυτός που δεν θρώσκει άνω, αλλά θρώσκει στη τσέπη του και μόνο, ξεπουλώντας, κινούμενος από ταπεινά ελατήρια, ιερά και όσια. Όποιος «Κρητικός» δηλώνει ότι δεν είναι Έλληνας, απλά δεν έχει το δικαίωμα να δηλώνει Κρητικός, γιατί η Κρήτη είναι Γη Ελληνική, και αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να είναι κάποιος Κρητικός, το να είναι Έλληνας.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΕΦΥΛΛΑΚΗΣ

Και ένα σχόλιο αναγνώστη :
Δεν είναι μόνο η Κρήτη, τελευταία πολλοί παίζουν με τέτοια ζητήματα, έχει ακουστεί η Κέρκυρα και μάλιστα έκανε για το θέμα αυτό (ή μάλλον δημιούργησε το θέμα αυτό) ρεπορτάζ το BBC, θεωρώντας την άποψη ενός ημιπαράφρονος Κερκυραίου κτηματομεσίτη ως την κραυγή του κερκυραϊκού λαού! Μέχρι και Σάμο ακούς και για...Νικαριά (αυτό μάλλον ως ευσεβή πόθο χαμένων στην αριστερή μετάφραση).
Εν τέλει το θέμα είναι θέμα παιδείας! Γιατί κακά τα ψέμματα πολλοί κρητικοί γλυκαίνονται μ’ αυτά που ακούνε και κάποιοι φρόντισαν να καλλιεργήσουν στο νησί ή να αφήσουν να υπάρχει ένας τοπικισμός που ξεπερνά το όρια του ρατσισμού πολλές φορές, οπότε σπόροι "ανεξαρτησίας" βρίσκουν γόνιμο έδαφος!
Αυτούς δε που θέλουν "ανεξαρτησίες" και τέτοια (δεν εννοώ τις "φιλικές" δυνάμεις που ανακατέβονται στο θέμα ούτε μεγάλα συμφέρονται, μιλάω για το κομμάτι του λαού που σκέφτεται έτσι ή και μικρομεσαίων επιχειρηματιών/πολιτικών) μπορούμε να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: α)αριστερούς διαφόρων αποχρώσεων που νομίζουν ότι η Κρήτη θα γίνει από νέα Κούβα (παραδοσιακοί) ή μια απέραντη χασισοφυτεία όπου όλοι να ζουν ειρηνικά, χίπικα και μονιασμένα και κάνοντας όλη μέρα σεξ, drugs and rock 'n' roll (εναλλακτικοί..), β) η δεύτερη μερίδα που είναι μάλλον μικρότερη της πρώτης αλλά αρχίζει να κερδίζει έδαφος είναι η ψευτοφιλελεύθερη μερίδα που ονειρεύονται μια Κρήτη νέα Κύπρο, όπου θα υπάρχει τρελή φιλελεύθερη οικονομική ανάπτυξη που έως τώρα καταπιέζεται λόγω της κακιάς...Ελλάδας.
Οι δύο αυτές ομάδες χειραγωγούνται εύκολα.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Η μειονοτική εκπαίδευση στην Θράκη

Τo μειονοτικό λύκειο Κομοτηνής, από το 1952 φέρει το όνομα Τζελάλ Μπαγιάρ, που πρωτοστάτησε στις σφαγές των Ελλήνων της Θράκης, το 1913. Ο απόλυτος ελληνικός παραλογισμός.


Μειονοτική εκπαίδευση ή
Πώς βγάζεις τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια

Η δίγλωσση μειονοτική εκπαίδευση, στηριγμένη σε παρωχημένα ελληνοτουρκικά πρωτόκολλα έχει ξεπεραστεί σήμερα από την ίδια την πραγματικότητα και αποτελεί σήμερα ένα σύστημα αλλοίωσης της εθνοτικής ταυτότητας των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών. Παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει στο χώρο της διαπολιτισμικής αγωγής τα τελευταία χρόνια, σημαντικά προβλήματα όπως η σχολική διαρροή και οι μαθησιακές δυσκολίες παραμένουν έντονα. Οι μαθησιακές δυσκολίες συχνά οφείλονται στη μη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας ή στην επίδραση της μητρικής γλώσσας σε περιπτώσεις που οι γραμματικές και συντακτικές δομές και το λεξιλόγιο της μητρικής διαφοροποιούνται από τη γλώσσα-στόχος. Η περιορισμένη ελληνομάθεια των μουσουλμάνων μαθητών σχετίζεται με τα υλικά και τη μέθοδο διδασκαλίας, τη στάση των διδασκόντων, την περιορισμένη χρήση της ελληνικής στο οικείο περιβάλλον των μαθητών αλλά και με άλλους παράγοντες όπως η κοινωνικοοικονομική διαστρωμάτωση.

Τα μειονοτικά σχολεία δημιουργήματα του ψυχρού πολέμου
Ως προς την εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας, το άρθρο 40 της Συνθήκης της Λωζάνης αναγνωρίζει στα μέλη της το δικαίωμα να ιδρύουν τα δικά τους εκπαιδευτήρια και σχολεία, να κάνουν ελεύθερη χρήση της μητρικής τους γλώσσας μέσα σε αυτά, ενώ το άρθρο 41 υποχρεώνει τις δυο χώρες να παρέχουν «ως προς την δημόσιαν εκπαίδευσιν, τας προσηκούσας ευκολίας προς εξασφάλισιν της εν τοις δημοτικοίς σχολείοις παροχής, εν τη ιδία αυτών γλώσση, της διδασκαλίας». Αυτό στην περίπτωση των μουσουλμάνων θα σήμαινε διδασκαλία των τουρκόφωνων στα τουρκικά, των Πομάκων στα πομακικά και των Ρομά στη ρομανί. Όμως η μόνη γλώσσα που τελικά χρησιμοποιήθηκε ήταν η τυρκική. Πώς έγινε αυτό;
Η διείσδυση της τουρκικής γλώσσας και κουλτούρας στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια επιθυμητή προοπτική για την ελληνική και τη Νατοϊκή και φυσικά τουρκική πολιτική. Στη συνέχεια και μέχρι το 1974 οι εφήμερες ελληνοτουρκικές προσεγγίσεις λειτούργησαν απολύτως αρνητικά για τους Πομάκους αφού καμία ελληνική κυβέρνηση δεν ανακινούσε ένα θέμα που θα ενοχλούσε την τουρκική πλευρά, έστω και αν αφορούσε μια περιοχή μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους. Τα ελληνοτουρκικά μορφωτικά πρωτόκολλα (1951 και 1968) υπογράφηκαν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και επικύρωσαν τα όσα περί γλώσσας και τουρκικής εκπαίδευσης προβλέπονταν (ή υπονοούνταν) στα άρθρα της Συνθήκης που υπεγράφη στη Λοζάννη. Τα μέτρα αυτά πάρθηκαν σε μεγάλο βαθμό χάριν της συνοχής του ΝΑΤΟ και του καλού κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ενώπιον του κινδύνου του βουλγαρικού κομμουνισμού.
Στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής οτιδήποτε μουσουλμανικό μετονομάζεται σε τουρκικό. Στις 28-1-1954 ο Γενικός Διοικητής Θράκης Γ.Φεσσόπουλος διαβιβάζει προς τις κοινότητες και τους δήμους της Ροδόπης διαταγή του τότε πρωθυπουργού Στρατάρχη Παπάγου που έλεγε: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις όρου «Τούρκος-τουρκικός» αντί του τοιούτου «Μουσουλμάνος-μουσουλμανικός». Επί τούτοις δέον να μεριμνήσετε διά την αντικατάστασιν των εν τη περιφερεία υμών διαφόρων επιγραφών, όπως «Μουσουλμανική Κοινότης, Μουσουλμανικόν Σχολείον κλπ» διά τοιαύτης «Τουρκικόν».
Με τη Μορφωτική Συμφωνία της 20-4-1951 αποφασίστηκε η εκατέρωθεν ίδρυση μορφωτικών ινστιτούτων, η ανταλλαγή πανεπιστημιακού προσωπικού, καθηγητών, φοιτητών και επιστημονικών ερευνητών, η καθιέρωση υποτροφιών και του ισότιμου των εξετάσεων, η ανταλλαγή βιβλίων, περιοδικών, ραδιοφωνίας καθώς και η διδασκαλία της γλώσσας, της λογοτεχνίας και της ιστορίας κάθε χώρας στο έδαφος της άλλης. Αν και η συμφωνία αυτή δεν όριζε σε κανένα σημείο της ότι η επίσημη γλώσσα της μειονότητας είναι η τουρκική, στην πράξη εισήχθη τότε στα μειονοτικά σχολεία και άρχισε να ακολουθείται το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του τουρκικού Υπουργείου Παιδείας. Διεύρυνση της συμφωνίας του 1951 με ανάλογο προσανατολισμό αποτέλεσε το ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο που υπογράφηκε στις 20-12.1968.
Ο πλήρης εκτουρκισμός της μειονοτικής εκπαίδευσης συντελέστηκε με το μορφωτικό πρωτόκολλο της 20ης Δεκεμβρίου του 1968. Σύμφωνα με αυτό, αποφασίστηκε η εκατέρωθεν ανταλλαγή βιβλίων προς χρήση των μαθητών της μειονότητας. Έτσι, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει ειδικά μεταφρασμένα βιβλία για τα σχολεία της μειονότητας, τα απέσυρε, εισάγοντας στη θέση τους διδακτικά βιβλία που προέρχονταν από την Τουρκία. Στο πρωτόκολλο αυτό προβλέπονταν ότι τα μαθήματα που ως το 1968 διδάσκονταν στα ελληνικά θα εξακολουθούσαν να διδάσκονται έτσι, ενώ όλα τα υπόλοιπα συμφωνήθηκε να διδάσκονται στη γλώσσα της μειονότητας, θεωρώντας ως δεδομένο ότι αυτή ήταν η τουρκική. Το Ν.Δ. 3065/54 (ΦΕΚ 239.9/10/54) και η υπουργική απόφαση 149251/4/6/58 (ΦΕΚ 162/4/6/58) που ρυθμίζουν τα θέματα της μειονοτικής εκπαίδευσης, στηρίζονται σε διατάξεις διακρατικών συμφωνιών. Έτσι η τουρκική γλώσσα εισάγεται ως η μόνη μειονοτική γλώσσα, παρά το ότι αποτελεί τη μητρική γλώσσα μόνο του 50% της μειονότητας.

Η μειονοτική εκπαιδευτική πολιτική της Ελλάδας
Το μειονοτικό σχολείο αναφορικά με τους μουσουλμάνους, αποδείχθηκε στην πράξη αναποτελεσματικό τόσο ως προς την εκμάθηση των μητρικών γλωσσών των μουσουλμάνων όσο και ως προς τη διδασκαλία της ελληνικής. Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι οι μαθησιακές δυσκολίες αλλά και η αναπαραγωγή συγκεκριμένων γλωσσικών στάσεων, όπως η αυτο-υποβάθμιση της μητρικής γλώσσας στην περίπτωση των Πομάκων και των Ρομά και η πολλαπλή λειτουργία της μητρικής γλώσσας σε διαφορετικά συμφραζόμενα. Ως προς τουρκόφωνους μαθητές η μειονοτική εκπαίδευση φαίνεται να καλλιεργεί τάσεις αποκλεισμού και περιχαράκωσής τους στα όρια της εθνοτικής τους ομάδας μη-συμβάλλοντας στην ένταξή τους στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Όπως έχει επισημανθεί από πολλούς, πλειονοτικούς και μειονοτικούς, τα μειονοτικά σχολεία κατάντησαν να είναι σχολεία μειονεκτικά, σχολεία ημιμάθειας. Επίσης λειτούργησαν ρατσιστικά σε βάρος των μουσουλμάνων Ελλήνων μαθητών εφόσον δεν παρέχονταν προς αυτούς η ίδια εκπαίδευση που προσφέρεται προς τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας. Το χειρότερο όμως ήταν ότι οι μουσουλμάνοι Έλληνες μαθητές, μέσα από τη μειονοτική εκπαίδευση, γκετοποιήθηκαν από την ευρύτερη κοινωνία καθώς η ελλιπής εκπαίδευση που τους παρέχεται δυσχεραίνει ακόμα και σήμερα τη σχολική τους απόδοση. Παρακάτω θα εξετάσουμε τα αίτια αυτής της κατάστασης αλλά θα κάνουμε και συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πρώτα, όμως, πρέπει να επισημάνουμε πως οι μουσουλμάνοι Έλληνες γονείς συνειδητοποιούν πλέον το πρόβλημα και στρέφουν, όταν μπορούν τα παιδιά τους προς τα δημόσια σχολεία. Έτσι, η συμμετοχή των μουσουλμάνων στη δημόσια εκπαίδευση παρουσιάζει εντυπωσιακά αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια. Κατά το σχολικό έτος 1989-90 φοιτούσαν σε σχολεία της δευτεροβάθμιας υποχρεωτικής βαθμίδας στο νομό Ροδόπης 253 και στο νομό Ξάνθης 365, σύνολο 618 μουσουλμάνοι μαθητές ενώ το 2003 φοιτούσαν 3.048 στα σχολεία της αντίστοιχης βαθμίδας και 1.276 σε Λύκεια. Στη Ροδόπη το 52,34% και στην Ξάνθη το 73,1% των μουσουλμανοπαίδων ολοκληρώνει την υποχρεωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, η φοίτηση των μουσουλμανοπαίδων σε δημόσια σχολεία είναι σχεδόν εξαπλάσια – 5,65 φορές – σε σχέση με το 1990. Το γεγονός αυτό δείχνει αυξημένη εμπιστοσύνη των μουσουλμάνων γονέων προς τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Στα πλαίσια της θεσμοθέτησης ειδικών θετικών διακρίσεων για τους μουσουλμάνους μαθητές θεσπίζεται το 1995 νόμος που προβλέπει τον καθορισμό χωριστού ποσοστού θέσεων για την εισαγωγή μουσουλμάνων μαθητών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Στόχος του νόμου αυτού ήταν η διεύρυνση των εκπαιδευτικών ευκαιριών των μελών της μειονότητας αλλά και η ανακοπή του ρεύματος διαρροής μουσουλμάνων της Θράκης προς πανεπιστημιακά ιδρύματα της Τουρκίας.
Ως προς τη διακοπή φοίτησης σημειώνουμε πως μέχρι πρόσφατα τα ποσοστά διαρροής μαθητών αλλά και σχολικής αποτυχίας για τους απόφοιτους των μειονοτικών σχολείων ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε αύξηση της συμμετοχής των μουσουλμάνων μαθητών στα δημόσια σχολεία και μεγαλύτερη συμμετοχή των κοριτσιών στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστικό πως και ανάμεσα στους μειονοτικούς κύκλους συχνά επισημαίνεται ότι το μειονοτικό σχολείο αδυνατεί να παράσχει τα απαραίτητα εφόδια για τον εκσυγχρονισμό της παρεχόμενης εκπαίδευσης και ότι η βελτίωση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων δεν έχει επιφέρει την προσδοκώμενη βελτίωση στα εκπαιδευτικά ζητήματα.

Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων
Στα πλαίσια των προσπαθειών του ελληνικού κράτους για τη βελτίωση της παρεχόμενης προς τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας εκπαίδευσης υλοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια αρκετά προγράμματα, άλλα βραχύβια κι άλλα μακροχρόνια. Από τα προγράμματα αυτά θα αναφερθούμε μόνο σε ένα, λόγω του μεγάλου οικονομικού κόστους του προγράμματος αυτού και λόγω του ότι, παρά κάποια θετικά βήματα, δεν απέφυγε μεγάλα πολιτικά και εκπαιδευτικά ατοπήματα.
Από το 1996 το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων παρουσιάσθηκε ότι στοχεύει στην προώθηση της ελληνομάθειας προσπαθώντας να εφαρμόσει θεωρητικά διαπολιτισμικά μοντέλα που ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα στη Θράκη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ως θετικά στοιχεία του προγράμματος μπορούμε να επισημάνουμε: τα βιβλία και το εποπτικό υλικό, την ενισχυτική διδασκαλία προς τους μουσουλμάνους μαθητές και τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών. Να πούμε επίσης ότι ανάμεσα στους επιμορφωτές του προγράμματος υπήρξαν τόσο αξιόλογοι επιστήμονες όσοι και άλλοι που απλώς έκαναν σεμιναριακό τουρισμό στη Θράκη αγνοώντας την τοπική εκπαιδευτική πραγματικότητα.
Το πρόγραμμα «Φραγκουδάκη-Δραγώνα», όπως ορισμένοι το αποκαλούν, είχε και πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Κατ’ αρχάς και με τρόπο αυθαίρετο ως αποκλειστική γλώσσα στήριξης των μουσουλμανοπαίδων για την εκμάθηση της ελληνικής χρησιμοποιήθηκε η τουρκική. Έτσι εκδόθηκαν δίγλωσσα (ελληνικά-τουρκικά) ηλεκτρονικά λεξικά και προγράμματα και έγιναν σεμινάρια τουρκικής γλώσσας για τους εκπαιδευτικούς. Για σεμινάρια πομακικής ή ρομανί ούτε κουβέντα. Σεμινάρια πομακικής γλώσσας διοργανώθηκαν – και πολύ πετυχημένα- από το Πολιτιστικό Αναπτυξιακό Κέντρο Θράκης από το 2003 και μετά καθώς και από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων Ν. Ξάνθης από το 2009, αποδεικνύοντας ότι τα φληναφήματα αυτών που θεωρούν την πομακική «προφορική» γλώσσα είναι άτοπα και υποβολιμαία. . Το πρόγραμμα «Φραγκουδάκη-Δραγώνα», σε θεωρητικό επίπεδο αντιμετώπισε ενιαία τους μουσουλμανόπαιδες ως τουρκόφωνους αγνοώντας πλήρως – κατά τρόπο απαράδεκτο - την ύπαρξη των πομακόφωνων και Ρομά μαθητών. Ο σεβασμός της γλωσσικής ετερότητας για το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων αφορούσε μόνο την τουρκική γλώσσα και όχι την πομακική και την ρομανί.
Παράλληλα το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων επεχείρησε να αποδομήσει τις έννοιες του πατριωτισμού και του έθνους με έκδοση εγχειριδίων που αναφέρουν ως ξεπερασμένες τις ιδέες περί πατριωτισμού και ως ιδέες του 19ου αιώνα τις μορφές των ελλήνων ηρώων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ένα από τα κείμενα της Α.Φραγκουδάκη στο επιμορφωτικό υλικό που διένειμε στη Θράκη:
«Οι έννοιες έθνος, πατρίδα, πατριωτισμός χρειάζεται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του παρόντος … ώστε από σύνθημα «ισότητα μέσα στην ποικιλία» να γίνει πραγματικότητα ο σεβασμός στις διαφορετικές πολιτισμικές ταυτότητες των ευρωπαϊκών λαών».
«Οι πιο πολλές από τις εθνικές ιδέες τις οποίες σφυρηλάτησε ο 19ος αιώνας είναι ανεπίκαιρες… δεν ανταποκρίνονται στις αξίες της εποχής. Δεν είναι αρετή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες του 21ου αιώνα ο ηρωισμός, δεν έχουν ιδεολογική νομιμότητα οι ιδέες του ηρωικού πάθους, του δίκαιου μίσους, του ιερού καθήκοντος της φυσικής εξόντωσης των εχθρών και της υποχρέωσης της θυσίας»
[Α.Φραγκουδάκη, «Η εθνική ταυτότητα, το έθνος και ο πατριωτισμός», Κλειδιά και Αντικλείδια. 2004 σ. 13, 26]
Δε μπορεί ένα πρόγραμμα που καλείται να εφαρμόσει την επίσημη κρατική πολιτική μιας χώρας να διέπεται από τέτοιες ισοπεδωτικές ιδέες του σχετικισμού, και να επιχειρεί να αποδομήσει την ίδια την ελληνική εθνική ταυτότητα και ιστορία. Λαός δίχως ιστορία είναι λαός δίχως μέλλον. Και μόνο απάτριδες μπορεί να θέλουν να «αναπροσαρμόσουν» την έννοια της πατρίδας. Απάτριδες ή όσοι επιθυμούν να επιβάλλουν τις ιστορικές εκδοχές «μιας άλλης πατρίδας». Ντροπή!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει πως το πρόγραμμα Φραγκουδάκη-Δραγώνα αγνόησε τη γλώσσα των Πομάκων είναι η περίπτωση Λεσίτσα-Μάικα το 2003. Το ελληνόγλωσσο σχολικό εγχειρίδιο της Γ’ Δημοτικού της περιόδου 2003-2004 ονομάζονταν Λεσίτσα. Η λέξη «λεσίτσα» στη γλώσσα των Πομάκων σημαίνει «αλεπού». Στο ίδιο αναγνωστικό συμπεριλαμβάνονταν η λέξη «μάικα» που σημαίνει «μάνα» στην πομακική. Κάποιοι μειονοτικοί παράγοντες διαμαρτυρήθηκαν και άσκησαν πιέσεις θεωρώντας πως με τις λέξεις αυτές απειλείται η εθνική ενότητα των Τούρκων.
Αντίθετα οι δάσκαλοι της μειονοτικής εκπαίδευσης υποστήριξαν το αναγνωστικό στέλνοντας σχετική επιστολή στην οποία μεταξύ άλλων διαβάζουμε: «Εμείς οι δάσκαλοι των μειονοτικών σχολείων δεν επιθυμούμε οποιαδήποτε παρέμβαση σ’ αυτό το εμπνευσμένο υλικό στο βωμό σκοταδιστικών αντιλήψεων που θεωρούν ότι το μεγάλο πρόβλημα της μειονότητας είναι η ύπαρξη των Πομάκων» (εφημερίδα Αντιφωνητής 7-7-2004).
Μετά τις κραυγές των δήθεν εκπροσώπων της μειονότητας η κυρία Φραγκουδάκη αποφάσισε να αποσύρει το αναγνωστικό της Γ’ τάξης των Μειονοτικού σχολείου (βιβλίου 2β) που περιείχε τις πομάκικες λέξεις λισίτσα (αλεπού) και μάικα (μάνα). Στην επόμενη έκδοσή του το αναγνωστικό δε λέγονταν πλέον «Η Λεσίτσα» αλλά «Η Λενίτσα». Κατά τα άλλα, σε θεωρητικό επίπεδο και στα «Κλειδιά και αντικλείδια» η υπεύθυνη του προγράμματος μιλούσε για τη μέγιστη σημασία της μητρικής γλώσσας, λέγοντας πως η υποτίμησή της οδηγεί τους μαθητές σε σχολική αποτυχία (Α.Φραγκουδάκη, Γλώσσα του σπιτιού και γλώσσα του σχολείου. Αθήνα 2003 σ. 35-40).
Στα αρνητικά του προγράμματος πρέπει να προστεθεί πως θεωρήθηκαν εκπρόσωποι της μειονότητας μισθωτοί της Άγκυρας στη Θράκη. Ως εκ τούτου στο Συνέδριο που έγινε για τα δεκάχρονα του προγράμματος στην Αθήνα στις 9-11 Φεβρουαρίου 2007 οι δήθεν εκπρόσωποι της μειονότητας ανέλαβαν να διαφημίσουν το έργο. Ο Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας εξέδωσε μία διθυραμβική ανακοίνωση (βλ. εφ. Αγώνας 15/2/2007) με περιλήψεις των εισηγήσεων γνωστών μειονοτικών «δημοσιογράφων» που τους συναντάμε τη μια χρονιά να προεδρεύουν της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», την επόμενη χρονιά να ηγούνται του ονομαζομένου «Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας», την επόμενη χρονιά να σκορπούν ανθελληνικό μίσος και διχόνοια σε έντυπα που προπαγανδίζουν την ιδεολογία του σφαγέα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Άτομα που όλο και πιο συχνά κάνουν μυστικές συνεδριάσεις με το Γενικό Επιτελείο Στρατού της προς ανατολάς γείτονος χώρας, άτομα που καθημερινά υβρίζουν τους θεσμούς και την ιστορία της χώρας που γεννήθηκαν, της Ελλάδας, θεωρώντας κάποια άλλη χώρα ως μητέρα-πατρίδα τους.
Συνολικά θα μπορούσε να αποτιμηθεί ότι ο προσανατολισμός του προγράμματος ήταν ανθελληνικός και αντιπομακικός και ότι μόνο τις στοχεύσεις της Τουρκίας σταδιακά εξυπηρέτησε. Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων , διαχειριζόμενο υπέρογκα χρηματικά κονδύλια παρήγαγε έργο δυσανάλογης αξίας σε σχέση με τον προϋπολογισμό του. Επιπλέον, όχι απλά δεν αμφισβήτησε , αλλά ενίσχυσε το ρόλο των μειονοτικών σχολείων ως κρατικών εκτουρκιστηρίων. Όμως αυτά τα κρατικοδίαιτα εκτουρκιστήρια-εκκοκιστήρια εθνοτικών ταυτοτήτων χρηματοδοτούνται παράνομα (ακόμα και σήμερα σε καιρούς κρίσης) από τον Έλληνα φορολογούμενο κατασκευάζοντας εδώ και δεκαετίες τουρκικές ταυτότητες για τους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες. Με τον τρόπο που συνεχίζουν να λειτουργούν, και υπό το επιστημονικό περίβλημα της ανοχής της ετερότητας τα μειονοτικά σχολεία δυναμιτίζουν την ομαλή συνύπαρξη, καλλιεργούν το εθνοτικό μίσος του άλλου και αποδυναμώνουν τις προοπτικές ενσωμάτωσης των μουσουλμανοπαίδων στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων προσπάθησε να δώσει τονωτικές ενέσεις σε ένα σχολείο σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό, ένα σχολείο που οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι της Θράκης, όταν μπορούν, το εγκαταλείπουν. Όμως δεν μπορούν πάντοτε να το εγκαταλείψουν, όταν σε πολλά χωριά δεν έχουν τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο δημόσιο και το δίγλωσσο ελληνο-τουρκικό μειονοτικό σχολείο.
Το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων δε δικαιούται να καρπώνεται τη μείωση της σχολικής διαρροής και τη θεαματικά αυξανόμενη συμμετοχή μουσουλμάνων στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα (πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια-τριτοβάθμια). Αντίθετα, η αύξηση της συμμετοχής μουσουλμάνων στα δημόσια σχολεία καταδεικνύει την αποτυχία του μειονοτικού σχολείου: οι μουσουλμάνοι Έλληνες γονείς αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους, παρακολουθώντας το δίγλωσσο πρόγραμμα σπουδών, δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν ενταξιακά στις σύγχρονες απαιτήσεις της εργασίας και της επιστήμης και τα εγγράφουν πλέον στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ειρηνική συμβίωση και εκπαίδευση δίχως αποκλεισμούς
Οι πολιτισμικές ομάδες που συνυπάρχουν στη Θράκη διατηρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, χωρίς μηχανισμούς κοινωνικού αποκλεισμού και με ελευθερία έκφρασης για όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη γλώσσα ή τη θρησκεία τους. Με το δεδομένο αυτό η εκπαίδευση δε χρειάζεται να αναπαράγει τα κοινωνικά στερεότυπα. Μπορεί αντίθετα, να τα αμφισβητεί, αντικαθιστώντας τα με δημόσιες πρακτικές που εξισορροπούν τον επίσημο κρατικό λόγο με το σεβασμό της πολιτισμικής και γλωσσικής ιδιαιτερότητας. Σε μια Ευρώπη όπου είναι αισθητή η διαπάλη ανάμεσα στο γλωσσικό πλουραλισμό και τις προσπάθειες ενσωμάτωσης σε τοπικά γλωσσικά σύνολα, οι Ευρωπαϊκές χώρες σταδιακά υιοθετούν πολιτικές αναγνώρισης και προαγωγής της γλωσσικής πολυμορφίας. Ένα σχολείο που συμβάλλει στην εξερεύνηση της διαφορετικότητας και προάγει την ανεκτικότητα, τον αλληλοσεβασμό και τη διαπολιτισμική επικοινωνία είναι το σχολείο που χρειάζονται τόσο τα μέλη των γλωσσικών μειονοτήτων όσο και οι φυσικοί ομιλητές της επίσημης γλώσσας της χώρας.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε διεξοδικότερα τους ύπουλους σχεδιασμούς της Άγκυρας για την εκπαίδευση των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών και να διατυπώσουμε συγκεκριμένες προτάσεις που θα βοηθήσουν τους μουσουλμάνους μαθητές και τις μουσουλμάνες μαθήτριες των σχολείων της Ελλάδας να έχουν καλύτερη πρόσβαση στη γνώση, έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν ισότιμα στον τόπο που γεννήθηκαν και αγαπούν.


Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_9384.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0lANydhu4
 

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Περί Τσάμηδων

Η περιοχή της Τσαμουριάς που διεκδικούν οι Αλβανοί σωβινιστές

10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΜΗΔΕΣ
τοῦ Κωνσταντίνου Χολέβα Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος
 
Τόν τελευταῖο καιρό γίνεται καί πάλι συζήτηση γιά τούς "Τσάμηδες". Ἡ ἀλβανική προπαγάνδα ἐπαναφέρει ἕνα ζήτημα τό ὁποῖο δημιουργεῖ ἀρνητικό κλῖμα στίς ἑλληνοαλβανικές σχέσεις καί προκαλεῖ ἤδη τήν ἀνησυχία πολλῶν Ἑλλήνων, ἰδίως στίς περιοχές που συνορεύουν μέ τήν Ἀλβανία, δηλαδή στούς Νομούς τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἠπείρου. Γιά νά δώσουμε μιά σύντομη εἰκόνα τοῦ θέματος κατά τρόπο κατανοητό ἀπό τόν ἀναγνώστη παρουσιάζουμε δέκα ἐρωτήσεις μέ τίς ἀντίστοιχες ἀπαντήσεις γιά τό θέμα τῶν Τσάμηδων.

1) Τί σημαίνει ἡ ὀνομασία Τσάμης; Μέ τό ὄνομα αὐτό ἐννοοῦμε μία ὁμάδα Μουσουλμάνων πού ἔζησαν στήν Θεσπρωτία ἀπό τόν 17ο μέχρι τά μέσα τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Ἡ λέξη ἀποτελεῖ παραφθορά τοῦ ὀνόματος Θύαμις, ὅπως ἦταν γνωστός στήν ἀρχαιότητα ὁ ποταμός Καλαμᾶς.

2) Πῶς βρέθηκε στήν Θεσπρωτία αὐτή ἡ ὁμάδα; Οἱ Τσάμηδες ἀποτελοῦν τούς ἀπογόνους ἐξισλαμισθέντων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἠπείρου. Πολλοί ἀπ' ἀυτούς ἐξισλαμίσθηκαν βιαίως μετά τήν ἀτυχῆ ἐξέγερση τοῦ Ἐπισκόπου Τρίκκης Διονυσίου ( τοῦ "Σκυλοσόφου") στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰῶνος, ἐνῷ ἄλλοι προσεχώρησαν ἑκουσίως στό Ἰσλάμ γιά νά ἀποκτήσουν ἀξιώματα (Σπαχῆδες) . Ἡ ἀλλαγή θρησκεύματος ὁδήγησε πολύ γρήγορα καί στήν μεταστροφή τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως. Ἔγιναν Τουρκαλβανοί καί φανατικοί διῶκτες τῶν Ρωμηῶν. Τοῦτο μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀποτελεῖ ἕνα ἰσχυρότατο στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος.

3) Πῶς παρέμειναν στόν ἑλλαδικό χῶρο μετά τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν; Βάσει τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης τοῦ 1923 οἱ Ἀλβανόφωνοι Μουσουλμάνοι τῆς Θεσπρωτίας κρίθηκαν ὡς "ἀνταλλάξιμοι". Ὅμως ἡ τότε Κυβέρνηση τοῦ Στρατηγοῦ Θεοδώρου Παγκάλου δέν τούς ἔστειλε στήν Ἀλβανία μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἡ χειρονομία αὐτή θά μετροῦσε θετικά στίς σχέσεις μας μέ τό νεοσύστατο ἀλβανικό κράτος. Δυστυχῶς ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ ἐμπράκτως ἐκδηλούμενη καλή διάθεση τῆς χώρας μας δέν ἀποδίδει τά ἀναμενόμενα ἀπό ἀλβανικῆς πλευρᾶς. Βλέπουμε ἄλλωστε τήν ἀρνητική στάση τῶν Τιράννων ἔναντι τῶν Βορειοηπειρωτῶν.


4) Γιατί κατηγοροῦνται γιά ἀνθελληνική δράση; Κατά τήν Ἰταλική ἐπίθεση ἐναντίον τῆς χώρας μας τρία ἀπό τά δεκατέσσερα συμπράξαντα ἀλβανικά τάγματα ἦσαν στελεχωμένα ἀπό Τσάμηδες, πού ἐπεδόθησαν σέ ἀκατονόμαστες ἀδικοπραγίες. Στήν διάρκεια τῆς Κατοχῆς οἱ Τσάμηδες ἔγιναν οἱ καλύτεροι συνεργάτες τῶν Ἰταλῶν Φασιστῶν καί διέπραξαν μύριες ὅσες βιαιότητες εἰς βάρος τῶν συγχωριανῶν τους Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Μέ ὀργανωτή τήν Ἀλβανική Ἐθνική Ἐπιτροπή ( ΞΙΛΙΑ) καί ἀρχηγούς τήν περιώνυμη οἰκογένεια Ντίνο Μπέη διέπραξαν λεηλασίες, σφαγές καί δολοφονίες καί ἐμπρησμούς κατοικιῶν. Σύνθημά τους ἦταν ὅτι ὅλη ἡ Ἤπειρος μέχρι καί τήν Πρέβεζα πρέπει νά γίνει ἀλβανική! Μετά τήν συνθηκολόγηση τῶν Ἰταλῶν οἱ Τσάμηδες συνεργάσθηκαν μέ τούς Γερμανούς κατακτητές και συνέχισαν τά ἐγκλήματα μέ ἀποκορύφωμα τήν μαζική ἐκτέλεση 49 προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς στίς 29/9/1943.

5) Πῶς ἔφυγαν ἀπό τήν πατρίδα μας; Οἱ Τσάμηδες κατεδιώχθησαν ἀπό τίς ὁμάδες Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως τοῦ Ναπολέοντος Ζέρβα (ΕΔΕΣ) . Ἀποφασιστικές ἦταν οἱ ἑλληνικές νίκες στήν πρώτη μάχη τῆς Μενίνας ( Νεράιδας) στίς 17 καί 18/8/1944 καί στήν δεύτερη μάχη τῆς Μενίνας στίς 20 καί 21/9/1944. Πολλοί Γερμανοί καί Τσάμηδες κατέφυγαν γιά να σωθοῦν στήν Ἀλβανία, τούς δέ ἐνόπλους Τσάμηδες ἀκολούθησαν καί οἱ οἰκογένειές τους.

6) Ὑπάρχουν καταδίκες εἰς βάρος τους; Βεβαίως. Τό 1945 τό Εἰδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ἰωαννίνων κατεδίκασε ἐρήμην 1930 Τσάμηδες ἐπί συνολικοῦ πληθυσμοῦ 19.000 ( Ὁ ἕνας στούς δέκα ἦταν ἐγκληματίας πολέμου! ). Πολλοί κατεδικάσθησαν στήν ποινή τοῦ θανάτου, ἀλλά εὑρίσκοντο ἤδη ἀσφαλεῖς στήν Ἀλβανία, ἐνῷ ἡ ἀγροτική περιουσία τους ἀπεδόθη βάσει νόμου στούς ἀκτήμονες τῆς πςεριοχῆς πού εἶχαν ζήσει "στό πετσί τους" τήν ἀγριότητα τῶν Τσάμηδων. Σήμερα ζοῦν στήν Ἑλλάδα μόνο 56 Τσάμηδες.

7) Πῶς ἐπανῆλθε τό θέμα στήν ἐπικαιρότητα; Τό ζήτημα τῶν Τσάμηδων ἐπανῆλθε τά τελευταῖα χρόνια ἀπό μία ὀργανωμένη ἐκστρατεία τῆς ἀλβανικῆς προπαγάνδας, ἡ ὁποία στηρίζεται καί ἀπό τά δύο μεγάλα κόμματα, Δημοκρατικό καί Σοσιαλιστικό. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ὅτι τόν Νοέμβριο τοῦ 1999 ὁ Ἀπελευθερωτικός Στρατός τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἀπεφάσισε τήν συγκρότηση "Ἀνεξάρτητης Ταξιαρχίας τῆς Τσαμουριᾶς". Ἡ πολιτική Ὀργάνωση "Τσαμερία" ἱδρύθηκε στά Τίραννα τό 1991 καί πραγματοποιεῖ ἐκδόσεις "Ντοκουμέντων" μέ τήν ὑποστήριξη τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως τῶν Ἀρχείων τοῦ Ἀλβανικοῦ Κράτους. Τόν Ἰούνιο τοῦ 2000 τό Δημοτικό Συμβούλιο τῶν Τιράννων ἔδωσε τό ὄνομα Τσαμουριά (δηλ. Θεσπρωτία) σέ ἕνα ἀπό τούς δρόμους τῆς ἀλβανικῆς πρωτεύουσας καί στήν ἐκδήλωση αὐτή ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Σαλί Μπερίσα ζήτησε τήν "ἐπίλυση τοῦ Τσάμικου ζητήματος". Στίς 25 Ἰουλίου 2000 ἡ Ἐπιτροπή Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀλβανικῆς Βουλῆς ἀνεκοίνωσε ὅτι ἡ Τσαμουριά ἀποτελεῖ ἐθνική ὑπόθεση γιά τή Ἀλβανία καί ὅτι θά "διεκδικήσουμε τήν ἐπιστροφή τῶν περιουσιῶν τῶν Τσάμηδων" ! Στόν κρατικό τηλεοπτικό δίαυλο ΕΤ-3 δηλώσεις περί ὑπάρξεως ἀνοικτοῦ θέματος Τσάμηδων ἔκαναν προσφάτως ὁ Ἀλβανός Σοσιαλιστής ἡγέτης Φάτος Νάνο καί ὁ ἀρχηγός τῶν ἐξεγερθέντων Ἀλβανῶν στά Σκόπια Ἀχμέτι.

8) Τί ἐπιδιώκει οὐσιαστικά ἡ Ἀλβανία; Ἐκ πρώτης ὄψεως τό σημερινό αἴτημα φαίνεται νά ἐπικεντρώνεται στήν ἐπιστροφή τῶν περιουσιῶν τῶν Τσάμηδων, ἤδη ὅμως ἀρχίζει νά διαφαίνεται καί ἡ ἐδαφική διεκδίκηση γιά τήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας καί εὐρύτερα γιά τήν ἐντός Ἑλληνκῆς Ἐπικρατείας Ἤπειρο. Οἱ Ἀλβανοί τῶν Σκοπίων δημοσιεύουν ἀναφανδόν στό Διαδίκτυο χάρτη μέ τά "ἐθνολογικά σύνορα τῆς Ἀλβανίας", ὅπου περιλαμβάνονται ἡ Καστοριά, τά Ἰωάννινα, ἡ Πρέβεζα κ.ἄ.! Πάντως σέ ἔνα βαθμό ἡ προπαγάνδα περί Τσάμηδων χρησιμοποιεῖται καί ὡς ἀντιπερισπασμός γιά νά ξεχάσουμε τήν συνεχιζόμενη καταπίεση τῶν δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων ἐντός Ἀλβανίας.

9) Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀντίδρασή μας; Ἡ Κυβέρνηση καί οἱ διπλωματικές μας ὑπηρεσίες πρέπει νά διακηρύττουν καί πρός τήν Ἀλβανία καί πρός κάθε ἄλλη χώρα ἤ Διεθνῆ Ὀργανισμό ὅτι ἐμεῖς δέν συζητοοῦμε κἄν τό θέμα , διότι δέν εἶναι δυνατόν νά δικαιωθοῦν οἱ ἐγκληματίες πολέμου ἤ οἱ ὑποβόσκουσες ἐδαφικές διεκδικήσεις. Σέ ἐπίπεδο δέ ἰδιωτικῶν καί πολιτιστικῶν φορέων πρέπει νά ἀπαντοῦμε μέ ἐπιχειρήματα σοβαρά καί κατανοητά ἀπό τό διεθνές κοινό. Πρωτίστως δέ ὀφείλουμε ὅλοι μαζί , Κυβέρνηση, Κόμματα, Ἐκκλησία καί πολίτες, νά ζητοῦμε τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος στήν Ἀλβανία.

10) Ποιοί ἄλλοι προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τό θέμα αὐτό; Τό κατασκευασμένο ἀπό τήν Ἀλβανία ζήτημα προσπαθεῖ νά ἀξιοποιήσει καί ἡ τουρκική προπαγάνδα εἰς βάρος μας, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν ἱστοσελίδα τοῦ Τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν στό Διαδίκτυο (ΙΝΤΕΡΝΕΤ). Ἄρα τό θέμα χρειάζεται προσοχή ἐκ μέρους μας καί ὄχι ἀδιαφορία. Ἔχουμε διαπιστώσει κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες ὅτι ὅποτε ὑποτιμήσαμε προπαγανδιστικά τεχνάσματα γειτονικῶν χωρῶν βγήκαμε ζημιωμένοι ( π.χ. Μακεδονικό).

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Το πρότυπο της χορωδίας (3)


ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΩΣ ΤΟ ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εισήγηση του Γ. Ι. Σκλαβούνου
 
στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Χορωδιών Κέρκυρας 16/5/2010

(Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση)
ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΩΣ ΜΟΝΤΕΛΟ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Η Σημασία και η αξιοποίηση των Διαφορών
Η χορωδία ως λειτουργία, δεν στοχεύει, δεν οδηγεί, δεν υπηρετεί, την ομογενοποίηση, την αφομοίωση, την κατάργηση, των συνθετικών της στοιχείων. Δεν λειτουργεί όπως το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο Παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα με το κυρίαρχο μοντέλο της Παγκοσμιοποίησης, η χορωδία υπηρετεί και υπηρετείται, από τη βελτίωση, την αριστοποίηση, την εξιδανίκευση, των διαφορετικών συνθετικών της στοιχείων.
Είναι προφανές ότι το Μοντέλο της χορωδίας οδηγεί σ΄ένα «πολύ-πολυπολιτισμικό» κόσμο. Οδηγεί στη διατήρηση της πολιτισμικής «βιοποικιλότητας». Οδηγεί στην ισονομία, την ισηγορία, την ισοπολιτεία των λαών και πολιτισμών. Αντίθετα ο « κόσμος» που απεργάζεται το κυρίαρχο μοντέλο της Παγκοσμιοποίησης, είναι ένας ΜΟΝΟ-ΦΩΝΙΚΟΣ κόσμος ισοπέδωσης, αφομοίωσης, ομογενοποίησης.
Στο επίπεδο της κατεστημένης Διεθνούς « Εννόμου Τάξεως» και των θεσμών της στον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Συμβούλιο Ασφαλείας, Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ιαπωνία, απαιτούν ριζικές αλλαγές, απαιτούν ένα νέο μοντέλο οργάνωσης της παγκόσμιας πολιτισμικής και οικονομικής ανάπτυξης. Απαιτούν νέους συσχετισμούς στο συμβούλιο ασφαλείας, την παγκόσμια τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η αμφισβήτηση του σημερινού μοντέλου Παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι καθολική. Πάνω σε ποιές αρχές, θα εδραιωθεί το νέο μοντέλο; Στο δίκαιο της δύναμης, της επιβολής, της βίας, της παγκοσμιοποίησης της φτώχειας και του φόβου; Μπορεί το αισιόδοξο σενάριο να επικρατήσει χωρίς την αναγέννηση του συμμετοχικού πολιτισμού;
                 
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ

Το όραμα για μια Ενωμένη Ευρώπη, δεν αποτελεί μόνο όρο επιβίωσης των Ευρωπαϊκών λαών. Αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την εδραίωση, ενός πολύ -πολικού κόσμου. Για την εδραίωση ενός συμμετοχικού συστήματος, παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ενός αρμονικότερου κόσμου.
Η Ευρώπη των δύο και τριών ταχυτήτων, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι Ευρώπη. Οι εκτός του πυρήνα της Ευρώπης εταίροι, θα είναι υποψήφια θύματα, ή υποψήφιοι δορυφόροι ανταγωνιστών της Ευρώπης. Η λογική των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών, οδήγησε σε δύο παγκοσμίους πολέμους και την περιθωριοποίηση της Ευρώπης:
Η ισχυροποίηση της Ευρώπης και του ρόλου της, μπροστά στις επερχόμενες αντιπαραθέσεις και συμμαχίες Κίνας Ινδίας Ρωσίας ΗΠΑ, θα προκύψει από την ενίσχυση της Εσωτερικής της Συνοχής . Μόνο στο Μοντέλο της Χορωδιας μπορεί να εδραιωθεί η Ευρωπαική Συνοχή και η επιβίωση της Ευρώπης. Το μοντέλο ενοποίησης της Ευρώπης στη λογική της δύναμης, της σύγκρουσης και του ανταγωνισμού, δοκιμάστηκε και απέτυχε οικτρά.
Το ΜΟΝΟ μοντέλο που μας απομένει, είναι αυτό της εναρμόνισης, είναι αυτό της Χορωδίας.

Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ
ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ Σ’ ΑΥΤΗΝ

Αν δεν υπάρχει στοιχειώδης ενότητα σχεδιασμού, αν δεν υπάρχει συνεργασία, συμπληρωματικότητα ανάμεσα στο πρωτογενή, το δευτερογενή και το τριτογενή τομέα της τοπικής οικονομίας. Δεν έχουμε τοπική οικονομία.Μπορεί να έχουμε οικονομικές δραστηριότητες στο Νησί αλλά όχι βιώσιμη τοπική οικονομία.
Αν η μεγέθυνση του ενός τομέα της οικονομίας τσακίζει, απαξιώνει φθείρει τους άλλους λειτουργεί καρκινογεννητικά και καρκινόμορφα στη σχέση της με το σύνολο της οικονομίας, είναι προφανές ότι δεν έχουμε τοπική οικονομία. Καμία οικονομία δεν αναπτύσσεται έξω από τη κοινωνία. Όπως η σχέση της οικονομίας με τη ΦΥΣΗ απεδείχθη ότι δεν μπορεί να είναι συγκρουσιακή κατά τον ίδιο τρόπο δεν νοείται αντικοινωνική οικονομία. Καμία οικονομία ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΤΕΛΟ, τοπικής εθνικής ανθρώπινης οικονομίας, δεν μπορεί να είναι βιώσιμο, όταν εξαντλεί όταν ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ όταν ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ τους ΦΥΣΙΚΟΥΣ τους ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΑΥΤΗ είναι θεμελιακή Αρχή της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Ένα Μοντέλο τοπικής Οικονομικής Ανάπτυξης είναι βιώσιμο, υπηρετεί μια βιώσιμη ανάπτυξη στο βαθμό, που με τη λειτουργία του.
1/ Διατηρεί, Βελτιώνει, εμπλουτίζει τους ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΠΟΡΟΥΣ και τις ισορροπίες τους.
2/ Διατηρεί, Βελτιώνει, ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ: ΤΗ ΓΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ, ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ, ΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΖΗΤΗΣΗΣ.
3/ Να υπηρετεί ΑΕΙΦΟΡΟ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ στις απαιτήσεις των καιρών. ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ και αντιμετώπισης κρίσεων από τις τοπικές δυνάμεις.
ΚΑΜΙΑ τοπική οικονομία δεν μπορεί να επιβιώσει με πόλεμο όλων εναντίον όλων, μεταξύ τομέων, κλάδων, φορέων, ούτε με καθολική έλλειψη ενδιαφέροντος από το κάθε κλάδο για τις εξελίξεις στους άλλους κλάδους και τομείς της τοπικής οικονομίας. Σε μια τέτοια περίπτωση κλάδοι , τομείς της τοπικής οικονομίας είτε περνούν στον έλεγχο από μη τοπικά κέντρα συμφερόντων και ισχύος, είτε με τη λειτουργία τους αναπαράγουν και ενδυναμώνουν την ισχύ αυτών των κέντρων. Τότε η προοπτική εσωτερικής-τοπικής συνοχής απομακρύνεται ή καταλύεται οριστικά. Τότε η δυνατότητα χάραξης τοπικής αναπτυξιακής στρατηγικής εξανεμίζεται, αλλά και οι καρποί της παραγωγικής , επιχειρηματικής λειτουργίας μεταναστεύουν. Τότε η τοπική οικονομία λειτουργεί ως αποικιακή οικονομία. Η ανάγκη για τοπικό συλλογικό νου για τοπική ηγεσία, για συνείδηση τοπικών συμφερόντων, για συνείδηση της ανάγκης αλληλεγγύης μεταξύ των φορέων και κλάδων της τοπικής οικονομίας αποτελεί προυπόθεση επιβίωση της τοπικής οικονομίας.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟ ΜΑΝΑGEMENT
Το μοντέλο της Χορωδίας χρησιμοποιεί, ως το κατεξοχήν μοντέλο του σύγχρονου management, ο μεγάλος θεωρητικός του Αμερικάνικου management Peter Druker. Σήμερα η ενότητα των θεμάτων Συμμετοχικού Management, Συμμετοχικής Οικονομίας, Συμμετοχικής Δημοκρατίας αποτελεί κυρίαρχο αίτημα στο Δυτικό κόσμο, για την αντιμετώπιση της κρίσης, συμμετοχής και του ελλείμματος δημοκρατίας. Σήμερα ως management, δεν θεωρούμε απλά το δικαίωμα έκδοσης εντολών ή το δικαίωμα χάραξης στρατηγικής για μια επιχείρηση ή μια πόλη.
Θεωρούμε την ευθύνη αριστοποίησης της συμμετοχής και της προσφοράς όλου του ανθρώπινου δυναμικού της επιχείρησης ή της πόλης για τον σχεδιασμό το προγραμματισμό και την υλοποίηση αναπτυξιακών στόχων. Ακόμα και στο χώρο του στρατεύματος όπου η ιεραρχία είναι ξεκάθαρη και η πειθαρχία δεδομένη έχει μελετηθεί ότι οι εντολές αποκτούν νόημα και αποδίδουν τα μέγιστα , στο βαθμό που γίνονται ευχάριστα αποδεκτές, στο βαθμό που έχει καλλιεργηθεί το έδαφος για την αποδοχή τους.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η κρίση στο θεσμό της οικογένειας και η αδυναμία διαμόρφωσης βιώσιμων ανθρωπίνων σχέσεων και δεσμών αποτελούν εκφράσεις της ανάγκης για την επαναθεμελίωση του συμμετοχικού μας πολιτισμού και των θεσμών του. Η ισότητα και η ελευθερία στις ανθρώπινες σχέσεις στην οικογένεια αν δεν διαποτίζονται από αυτοέλεγχο και αυτογνωσία από σεβασμό στον άλλο, από έρωτα για την εναρμόνιση και από θέληση για την αναγκαία άσκηση, για τη κατάκτηση της εναρμόνισης, καταλήγουν στο αντίθετο τους. Καταλήγουν σε χαοτικές σχέσεις, σε μοναξιά, σε αντικοινωνικό ατομικισμό και τελικά στη κατάλυση της ελευθερίας και της ισότητας.
Το μοντέλο της χορωδίας , το ήθος, η παιδεία, η κουλτούρα της χορωδίας μπορεί να αναγεννήσει το θεσμό της οικογένειας και να τον καταστήσει ξανά πηγή ανθρώπινης ευτυχίας και δημιουργικότητας.Γ.Ι.Σκλαβούνος.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Το πρότυπο της χορωδίας (2)


                               ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΩΣ ΤΟ ΚΑΤ΄ ΕΞΟΧΗΝ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Εισήγηση του Γ. Ι. Σκλαβούνου  
στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Χορωδιών Κέρκυρας 16/5/2010

Ο  ΚΙΝΔΥΝΟΣ  ΚΑΙ  Η  ΕΛΠΙΔΑ
Ο Κίνδυνος  είναι  μία  νέα  καταφυγή  σε  νέου  τύπου  Μεσσιανικά  κηρύγματα.  Κίνδυνος είναι  μία  καταφυγή στην   οποία  θα  αναθέτουμε  ξανά   σε  άλλους  την  πραγμάτωση  των  ονείρων  και  της  ευτυχίας  μας. Αυτός   ο  κίνδυνος οφείλεται  αφενός  στην  τρομακτική υπερσυγκέντρωση  της  έρευνας,της  τεχνολογίας, της  γνώσης  της  οικονομίας σ΄ένα  παγκόσμιο  ολιγοπώλιο,  και   αφετέρου  στην  αποξένωση  του  μέσου  Πολίτη  από  την  Υψηλή  Τεχνολογία  και  την  αποξένωση  της  κοινωνίας   στο  σύνολό  της,  από κάθε  δυνατότητα  να ελέγχει  και  να  κατευθύνει,  την  έρευνα ,  την  τεχνολογία  και  τις  χρήσεις  τους. Η   τελευταία  κρίση  απέδειξε  για  παράδειγμα  ότι  το Αμερικανικό  Τραπεζικό  Σύστημα,  ελέγχεται  από 6  Τράπεζες,  οι  οποίες  με  τη  σειρά  τους,  ελέγχουν το  70%  του  Αμερικάνικου  Εθνικού  Προϊόντος.
Οι  αναγκαίες  λύσεις, λοιπόν, για  την  αντιμετώπιση  κινδύνων,  όπως  το  λιώσιμο  των  πάγων, των  κλιματικών  αλλαγών, η  υπαρκτών  και ανύπαρκτων  κινδύνων,  επιδημιών, κ.λ.π.  δεν  θα αποφασίζονται  με  δημοκρατικές  διαδικασίες  και  δημοψηφίσματα. Ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό, πλανητικών διαστάσεων σύστημα διακυβέρνησης, βοηθούμενο και από την παρακμή της δημοκρατίας, θα εμφανιστεί ως αναγκαίο χρήσιμο και επιθυμητό.
Οι  πατέρες  της    Βιώσιμης  Ανάπτυξης  την  όρισαν  με  έναν από  πρώτη  θεώρηση πολύ  απλό ορισμό.  Έναν  ορισμό  ο  οποίος,  με  προσεκτικότερη  ανάγνωση,  παρουσιάζει  ένα  ύψιστης  σημασίας,  πλέγμα  αξιών  ζωής. Οι  πατέρες  της    Βιώσιμης  Ανάπτυξης   όρισαν  ως  Βιώσιμη  Ανάπτυξη, την  αντιμετώπιση -  ικανοποίηση  των  αναγκών  μιας  κοινωνίας,  κατά  τρόπον  ώστε,  να  μην  ακυρώνεται, να  μη  καθίσταται αδύνατη,  η ικανοποίηση αυτών  των  αναγκών  από  τις  επόμενες  γενιές.
Στο  βάθος  αυτός  ο  ορισμός  προϋποθέτει  αλληλεγγύη  γενεών. Προϋποθέτει  γνώση  και  σεβασμό  στα  μέτρα,  τους  ρυθμούς  και  τις  ισορροπίες  της  φύσης.
Προϋποθέτει την στράτευση της επιστήμης και της τεχνολογίας σε αυτή την κατεύθυνση Προϋποθέτει πολιτική και διακυβέρνηση βιώσιμης ανάπτυξης, προϋποθέτει πολιτισμό βιώσιμης ανάπτυξης..
Τι  θα  ήταν  φυσικότερο  για  το  ανθρώπινο  είδος, από  το  να  έχει  συνείδηση   είδους, να  ενδιαφέρεται  να  φροντίζει,  για  την  συνέχισή  του,  για  την  διασφάλιση  των  αναγκαίων  όρων  και  συνθηκών,  για  την  επιβίωση  των απογόνων  του,  των  επερχόμενων  γενιών.  Δηλαδή  ο  πυρήνας  της    Βιώσιμης  Ανάπτυξης, το  Μοντέλο  της    Βιώσιμης  Ανάπτυξης,  αποκαλύπτεται  ομόκεντρο  με  αυτό  της  Χορωδίας. 
 Η Βιώσιμη Ανάπτυξη, λοιπόν, προϋποθέτει  έναν  πολιτισμό   αλληλεγγύης,  ανάμεσα  στις  ανθρώπινες  γενιές.  
 Το  πρώτο  Μεγάλο  ερώτημα  που  προκύπτει  είναι:  Μπορεί  ο  άνθρωπος  να  φθάσει  στο  επίπεδο ενός  πολιτισμού   αλληλεγγύης  γενεών,  όταν σήμερα  ζει,  σ΄ ένα γενικευμένο  πόλεμο, όλων  εναντίον  όλων,  όταν  ορίζει τον  εαυτό του, όταν  αντιλαμβάνεται  τον  εαυτό του,  ως  απεριόριστο επιθυμητή και  καταναλωτή,  έτσι  όπως  τον  όρισαν  οι  άγγλοι ωφελιμιστές  και τον  επέβαλε  η  Αγγλοσαξονική  παράδοση; Όταν  δεν  μπορεί  να  έχει  ανθρώπινη  αλληλεγγύη  μέσα  στην  ίδια  τη  γενιά του;

Το  Μοντέλο  της  χορωδίας:
Ο Άνθρωπος. Αυτός  ο Μικρός  και ο Μέγας. Ο  άνθρωπος  της Αλαζονείας,  του  Ναρκισσισμού,  της  έλλειψης   μέτρου   και  της  υπερβολής  στις  επιθυμίες  και  τις  ανάγκες  του,  είναι  και  ο  άνθρωπος  της  Τέχνης.  Είναι  και  ο  Εραστής  της  Ομορφιάς,   ο  Εραστής  του  Μέτρου,  του  Ρυθμού,  της   Αρμονίας,  είναι  ο  άνθρωπος  της  Χορωδίας :
O   ΄ Άνθρωπος  της  έλλειψης  σεβασμού  στους  Νόμους  της  Φύσης, της  έλλειψης  σεβασμού      στις   ισορροπίες  της  Φύσης,  ο  άνθρωπος   της  ΥΒΡΕΩΣ,  βρίσκεται  σήμερα  αντιμέτωπος  με τη  ΝΕΜΕΣΗ,  που  ενέχεται  στη  συμπεριφορά  του. Με τη  ΝΕΜΕΣΗ   που  επέρχεται  ως  αναγκαίος  καρπός,  ως  ενδελέχεια  αυτής  της  συμπεριφοράς  του:  Αν  η  Τέχνη  μπορεί  να καταστεί  Δύναμη  Κοινωνικής  Αλλαγής( και  πιστεύω  ότι  μπορεί) τότε  το  μοντέλο  της  χορωδίας, μπορεί  να  καταστεί  πηγή έμπνευσης  για  την  αναγέννηση  του  θνήσκοντος  συμμετοχικού  μας  πολιτισμού. Το  ήθος , η παιδεία  και  η  κουλτούρα  της  Χορωδίας,  μπορούν  να αποτελέσουν  τις  μήτρες  για  την  νέα  παιδεία, τη νέα  θεωρία και  Πράξη  για την  αναγκαία  αναγέννηση και  ανασυγκρότηση  της  κοινωνίας  μας  και  των  θεσμών  της. 
 Εννοώ  την Χορωδία,   ως  την  καλύτερη  δυνατή  έκφραση   του  συμμετοχικού  μας  πολιτισμού, ως  την  καλύτερη  εκδήλωση  της  κοινωνικής  φύσης  του  ανθρώπου.  
Ο  χορωδός  ασφαλώς  δεν  είναι   Συνθέτης,   ασφαλώς  δεν  είναι  Μουσουργός. Όμως  σε  σχέση   με  το  χορωδιακό  αποτέλεσμα,  ο  χορωδός  είναι   Συν –δημιουργός, Συμμαθητής,  Συναθλητής ,  ΔΕΝ   ΕΙΝΑΙ  ΟΠΑΔΟΣ, ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ    απλά , ένας  παθητικός  καταναλωτής  του  πολιτιστικού  προιόντος.Το  πέρασμα  απ το  επίπεδο  του  οπαδού,  και  ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ  στο  επίπεδο  του  Συν -δημιουργού,   απαιτεί,  προϋποθέτει,  συνεπάγεται,  απόλυτο  σεβασμό,  Αρχών  και  Κατευθύνσεων,  μιας  συμμετοχικής  κουλτούρας,  ενός  συμμετοχικού  ήθους.
Η  συμμετοχική  κουλτούρα,  το  συμμετοχικό  ήθος,  δεν  είναι  το  ήθος  και η  κουλτούρα,  του  αναχωρητή  ασκητή,  του  αθλητή  των  ατομικών  αθλημάτων.
Η  άσκηση  στη  συμμετοχική  κουλτούρα,  η  συμμετοχική  άσκηση, η  καλλιέργεια,  του  συμμετοχικού  ήθους,  σημαίνει,  προϋποθέτει  και  συνεπάγεται,  τη  συνείδηση  του  γεγονότος  ότι:
- Ο  συναθλητής   δεν   είναι  εχθρός,  δεν   είναι  αντίπαλος. Προϋποθέτει  τη  συνείδηση  του  γεγονότος,  ότι  η  βελτίωση  των  ατομικών  επιδόσεων  του  συναθλητή  δεν   μας απειλεί, αντίθετα  μας  ωφελεί.
-    Στο συμμετοχικό άθλημα,  το  έπαθλο  δεν  καταχτιέται με  την  βελτίωση  της  ατομικής επίδοσης , αλλά   με  την  βελτίωση  της  συνολικής,  ομαδικής επίδοσης.
Η  πειθαρχία  της  χορωδίας  δεν  είναι  η    πειθαρχία  της  εξωτερικής  επιβολής,  δεν  είναι υποταγή   σε  ξένη  θέληση.
Η  πειθαρχία  της  χορωδίας  είναι καρπός  της  επίγνωσης  ότι  το  επιθυμητό  αποτέλεσμα ,  είναι  δυνατό  και  πραγματοποιήσιμο   μόνο    με  συγκεκριμένα  μέσα με   συγκεκριμένους   τρόπους με  συγκεκριμένη  άσκηση
-   Κινητήρια  δύναμη,  γενεσιουργός  αιτία  σ΄αυτή  τη  πειθαρχία,  είναι  το  αναμενόμενο  αποτέλεσμα.  Είναι  η  χαρά  και  η  απόλαυση  της  συνδημιουργίας,   Είναι  η  χαρά  και  η  απόλαυση  της  συνδημιουργίας,   ως  διαδικασίας. Είναι  η  εκδήλωση  και  η  απόλαυση  της  κοινωνικής  φύσης  του  Ανθρώπου. Στον  κόσμο  της  χορωδίας η  σχέση  του  χορωδού  με  τον  εαυτό   του  εκφράζεται  ως  αναγκαία  συνθήκη  επιτυχίας,  εκφράζεται  ως:  αυτοπαρατήρηση ,  αυτοκυριαρχία,  αυτοέλεγχος.
Στον  κόσμο  της  Χορωδίας  η σχέση, του  χορωδού  με τον  συνάνθρωπό,  αποτελεί  επίσης  αναγκαία  συνθήκη  επιτυχίας και  εκφράζεται  με  την  αναγκαία  επιθυμία  του  συντονισμού,  του  συγχρονισμού,  της  συμπληρωματικότητας.  Στη  χορωδία,  ο σεβασμός   του  άλλου  αποτελεί  προϋπόθεση   της  συμμετοχής. 
  Στο  κόσμο  της  χορωδίας  η  διαφορά, δεν  αποτελεί  αίρεση. Δεν  αποτελεί  πηγή  εχθρότητας  και  σύγκρουσης .  Αποτελεί  πρόκληση  για  συμπληρωματικότητα και  συνέργεια.
   Το μοντέλο της χορωδίας διδάσκει ότι ο κόσμος μας σε μικρή και μεγάλη κλίμακα γίνεται πλουσιότερος και ομορφότερος την αριστοποίηση της συμμετοχής. 
Το μοντέλο της χορωδίας ούτε καταργεί ούτε αποκλείει την ύπαρξη και τη λειτουργία της μειοψηφίας, της αντιπολίτευσης, της διαφορετικής στρατηγικής. Μια ομάδα χορωδών μπορεί να έχει άποψη για την επιλογή του ρεπερτορίου, για την ανάπτυξη της χορωδίας, τη μετατροπή από αντρική  σε γυναικεία ή μικτή και για όποιο άλλο θέμα.   Η δυνατότητα αυτή δεν σημαίνει και δεν συνεπάγεται κακή συμμετοχή, διαλυτική συμπεριφορά, στη λειτουργία και τη ζωή της χορωδίας. Η ανάδειξη, η διεκδίκηση, η προετοιμασία ενός καλύτερου μέλλοντος δεν πρέπει να περνάει από το χάος. Δεν πρέπει να καταστρέφει το παρόν στο όνομα του μέλλοντος. Το μοντέλο της χορωδίας προτρέπει στη συμμετοχική, δημιουργική αλλαγή στη συμμετοχική δημιουργική αλλαγή. Στο αρμονικό πέρασμα από μια ισορροπία σε μια άλλη. Την ειρηνική  μετατροπή μιας μειοψηφίας σε πλειοψηφία ή ακόμα και την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών χορωδιών στον ίδιο χώρο. Ασφαλώς τα ως άνω χρησιμοποιούνται μεταφορικά και δεν αναφέρονται μόνο στο χώρο της χορωδίας.
Το μοντέλο της χορωδίας μπορεί να αποτελέσει καταλύτη αναγέννησης του θεσμού του κόμματος και την μετατροπή του από φορέα δημιουργίας και διαχείρισης οπαδών σε φορέα προσωπικής και συλλογικής ανάπτυξης των μελών του, σε ζύμη κοινωνικής αλλαγής. 

(Συνεχίζεται)